Bitwa pod Wojniczem

Bitwa pod Wojniczem

potop szwedzki II wojna północna
Erik Dahlbergh, Bitwa pod Wojniczem 1655
Czas	3 października 1655
Miejsce	Wojnicz
Terytorium	Małopolska
Przyczyna	próba opanowania basenu Morza Bałtyckiego przez Szwedów
Wynik	zwycięstwo Szwedów
Strony konfliktu
Rzeczpospolita Obojga Narodów Szwecja
Dowódcy
Hetman polny koronny Stanisław Lanckoroński Chorąży koronny Aleksander Koniecpolski książę Dymitr Wiśniowiecki Karol X Gustaw Filip von Sulzbach
Siły
6000 jazdy kozackiej 600 husarii 460 spieszonej dragonii 4900 rajtarii 300 dragonii 200 muszkieterów
Straty
Kilkuset zabitych żołnierzy Dragonia wzięta do niewoli razem z Henrykiem Denhoffem 300 piechoty szwedzkiej
Położenie na mapie Wojnicza miejsce bitwy
Położenie na mapie Polski miejsce bitwy
Położenie na mapie województwa małopolskiego miejsce bitwy
Położenie na mapie powiatu tarnowskiego miejsce bitwy
Położenie na mapie gminy Wojnicz miejsce bitwy
49°58′00,1200″N 20°49′59,8800″E/49,966700 20,833300

Bitwa pod Wojniczem stoczona została 3 października 1655 roku między siłami szwedzkimi dowodzonymi przez Karola X Gustawa, a wojskami polskimi pod wodzą hetmana polnego koronnego Stanisława Lanckorońskiego. Zakończyła się ona klęską Polaków i skutkowała przejściem większości pozostałych sił polskich na stronę najeźdźcy. Była to ostatnia poważna bitwa lądowa pierwszej fazy II Wojny Północnej.

W tej bitwie siły polskie miały nieznaczną przewagę liczebną, jednak przyczyną porażki było niższe morale wojsk kwarcianych, oraz większe umiejętności taktyczne wojsk szwedzkich dowodzonych przez Karola X Gustawa.