Bitwa o Peleliu

Bitwa o Peleliu

II wojna światowa, wojna na Pacyfiku
Pierwsza fala desantu zbliża się do plaż Peleliu
Czas	15 września – 25 listopada 1944
Miejsce	wyspy Peleliu i Angaur
Terytorium	zachodnia część archipelagu Karolinów na Pacyfiku
Przyczyna	chęć ułatwienia wojskom generała MacArthura inwazji na Filipiny
Wynik	zwycięstwo Stanów Zjednoczonych
Strony konfliktu
Japonia  Stany Zjednoczone
Dowódcy
Sadae Inoue † Kunio Nakagawa † William H. Rupertus Paul J. Mueller
Siły
13 430 żołnierzy 28 484 żołnierzy
Straty
13 034 zabitych, 387 pojmanych 1491 zabitych, 7183 rannych, 95 zaginionych
Położenie na mapie Oceanu Spokojnego miejsce bitwy
7°01′N 134°15′E/7,016667 134,250000
Multimedia w Wikimedia Commons

Bitwa o Peleliu – bitwa stoczona w ramach Operacji Stalemate II w trakcie wojny na Pacyfiku, w której brały udział wojska Stanów Zjednoczonych i Japonii. Wyspa Peleliu (w archipelagu Karolinów i obecnie w granicach państwa Palau) była potrzebna Amerykanom jako lotnisko przydatne do prowadzenia dalszej wojny na Pacyfiku. Podobnie jak w przypadku poprzednich bitew wojska amerykańskie ostatecznie odniosły zwycięstwo, ale było ono okupione znacznie wyższymi stratami niż się spodziewano.

Podczas dwumiesięcznych walk w rejonie zachodnich wysp archipelagu Karolinów (wrzesień-listopad 1944) poległo około 13 400 Japończyków i blisko 1,5 tysiąca żołnierzy z 1 Dywizji United States Marine Corps i 81 Dywizji Piechoty. Straty amerykańskie były jeszcze większe – i niemal dorównujące japońskim – wliczając do tej liczby rannych oraz ponad 2,5 tysiąca chorych i wycieńczonych. Walki utrudniał wilgotny, gorący klimat z temperaturami sięgającymi 40 °C oraz niezwykle trudny teren, bowiem w tym regionie, inaczej niż gdziekolwiek na Pacyfiku, rafy koralowe zostały wypiętrzone ruchami tektonicznymi na wysokość nawet ponad stu metrów, w praktyce niemal uniemożliwiając użycie ciężkiego sprzętu.