Bitwa pod Alam Halfa

Bitwa pod Alam Halfa

II wojna światowa, kampania afrykańska
Niemiecka kolumna pancerna
Czas	30 sierpnia – 5 września 1942
Miejsce	na płd.-wsch. od El Alamein
Terytorium	Egipt
Przyczyna	ofensywa niemiecka w Afryce 1942 roku
Wynik	taktyczne zwycięstwo aliantów
Strony konfliktu
Wielka Brytania  Australia  Nowa Zelandia  Południowa Afryka  III Rzesza  Włochy
Dowódcy
Bernard Montgomery Erwin Rommel
Siły
XIII Korpus 8 Armii (4 dywizje) Panzer Armee Afrika (6 dywizji)
Straty
1750 zabitych i rannych 68 czołgów 67 samolotów 2900 zabitych i rannych 49 czołgów 36 samolotów, 60 dział 400 samochodów
Położenie na mapie Egiptu miejsce bitwy
30°40′N 29°10′E/30,666667 29,166667
Multimedia w Wikimedia Commons

Bitwa pod Alam el Halfa – bitwa stoczona w dniach 30 sierpnia – 5 września 1942 roku na południe i południowy wschód od El Alamein podczas kampanii północnoafrykańskiej II wojny światowej. Panzer Armee Afrika, niemiecko-włoskie siły dowodzone przez feldmarszałka Erwina Rommla (zwanego „Lisem Pustyni”), próbowały okrążyć od południa siły brytyjskiej 8 Armii dowodzonej od zaledwie dwóch tygodni przez gen. Bernarda Montgomery’ego. W czasie tej ostatniej ofensywy wojsk Osi w kampanii północnoafrykańskiej Rommel zamierzał pokonać 8 Armię przed przybyciem alianckich posiłków, które uniemożliwiłyby mu dotarcie do delty Nilu, a tym samym uzyskanie zwycięstwa w Afryce Północnej.

Montgomery, który znał zamiary Rommla dzięki rozszyfrowaniu przez kontrwywiad kodów ULTRA, z rozmysłem zostawił lukę na południowym odcinku frontu, rozmieszczając jednocześnie część własnych czołgów i dział wzdłuż pasma wzgórz Alam el Halfa, 30 kilometrów dalej. Przyjął jednocześnie nową taktykę, zgodnie z którą czołgi miały pełnić rolę przeciwpancerną, trzymając się zajętych pozycji obronnych, co miało zapobiegać starciom z doskonalszymi czołgami niemieckimi i ponoszonym w ich trakcie stratom, jak to było w przeszłości.

W związku z trudnościami z zaopatrzeniem i porażką sił próbujących zdobyć wzgórza, Rommel nakazał odwrót. Montgomery nie próbował wykorzystać sukcesu i ścigać przeciwnika, decydując się w zamian na wzmocnienie własnych sił przed drugą bitwą o El Alamein. Jednakże 2 Dywizja nowozelandzka podjęła atak na pozycje Włochów i poniosła poważne straty.