Back Cancioneiro Colocci-Brancuti Catalan Cancioneiro da Biblioteca Nacional English Cancionero Colocci-Brancuti Spanish Cancioneiro Colocci-Brancuti French Cancioneiro da Biblioteca Nacional Galician Canzoniere Colocci-Brancuti Italian Cancioneiro da Biblioteca Nacional Portuguese Песенник Национальной библиотеки Russian Cancioneiro da Biblioteca Nacional Serbo-Croatian
Cancioneiro da Biblioteca Nacional (Kancjonarz z Biblioteki Narodowej) – średniowieczny portugalski kancjonarz. Do czasów nowożytnych zachował się odpis, którego wykonanie w XIV w. zlecił prawdopodobnie Don Pedro de Barcelos (nieślubny syn króla Dionizego I)[1]. Dokładne losy odpisu nie są znane; w XIX w. egzemplarz był własnością włoskiego hrabiego Brancutiego, a wcześniej należał do humanisty Angela Colocciego. Od ich nazwisk kancjonarz nazywany był także Cancioneiro Colocci-Brancuti (Kancjonarz Colocciego-Brancutiego). W 1924 roku rząd Portugalii zakupił kancjonał, który obecnie znajduje się w Bibliotece Narodowej w Lizbonie (stąd jego nazwa)[1].
Cancioneiro de Biblioteca Nacional wchodzi w skład trzech wielkich średniowiecznych kancjonarzy portugalskich. Dwa pozostałe to Cancioneiro de Ajuda (Kancjonarz z pałacu Ajuda) i Cancioneiro de Vaticana (Kancjonarz Watykański). Wszystkie trzy zbiory zawierają bardzo podobne teksty – cechuje je m.in. kunsztowność formy, co świadczy o ich dworskim pochodzeniu. W niektórych utworach widoczny jest wpływ liryki prowansalskiej (w okresie późnego średniowiecza stosunki pomiędzy Portugalią a Prowansją były znacznie ożywione, co znalazło swoje odbicie w literaturze)[2]. W zbiorze przechowywanym w Bibliotece Narodowej znajduje się 1647 utworów, w tym 1205 tekstów powtórzonych w Cancioneiro de Vaticana[1]. Teksty trzech wielkich kancjonarzy można podzielić na siedem różnych typów[3]:
- cantigas de amor, cantigas de amigo – pieśni miłosne, pisane przeważnie z perspektywy dziewczyny, opowiadają o rozłące kochanków, rozważaniu wierności ukochanego itp.,
- cantigas de escarnbo e maldizer – pieśni szydercze i satyryczne,
- tenções – tencony (dialogi),
- bailados – pieśni przeznaczone do tańca,
- romanse historyczne, kancony,
- lais – opowiadania o niewielkiej objętości pochodzenia bretońskiego,
- albas – sielanki i serenady.
W pieśniach miłosnych dominuje nastrój smutku, melancholii, niepokoju, charakterystyczny dla powstałego później gatunku poezji saudade[4].
- ↑ a b c Janina Zofia Klawe: Historia literatury portugalskiej: zarys. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1985, s. 11. ISBN 83-04-00931-5.
- ↑ Maria Strzałkowa: Literatura portugalska. W: Dzieje literatur europejskich. pod red. Władysława Floryana. T. 1. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 1051. ISBN 83-01-00180-1.
- ↑ Maria Strzałkowa: Literatura portugalska. W: Dzieje literatur europejskich. pod red. Władysława Floryana. T. 1. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 1051-1053. ISBN 83-01-00180-1.
- ↑ Maria Strzałkowa: Literatura portugalska. W: Dzieje literatur europejskich. pod red. Władysława Floryana. T. 1. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 1053. ISBN 83-01-00180-1.