Back Caroline Miolan-Carvalho German Marie Caroline Miolan-Carvalho English Marie Caroline Miolan-Carvalho Spanish Caroline Miolan-Carvalho French Marie Caroline Miolan-Carvalho Italian Миолан-Карвальо, Мари Каролина Russian Caroline Miolan-Carvalho Swedish
 jako Małgorzata w Fauście 1873 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Marie Caroline Miolan-Carvalho (ur. 31 grudnia 1827 w Marsylii, zm. 10 lipca 1895 w Chateau-Puys, nieopodal Dieppe) – francuska śpiewaczka operowa, sopran.
Córka oboisty, Féliksa Miolana, uczyła się śpiewu u tenora Gilberta Dupreza w Konserwatorium Paryskim, które ukończyła z wyróżnieniem. Zadebiutowała w Breście w roku 1849 jako Isabelle w Robercie Diable Meyerbeera. Jej głos, lekki sopran liryczny, ceniono za ruchliwość i efektowne tryle. W roku 1850 została przyjęta do paryskiej Opéra-Comique, gdzie występowała do roku 1855[1]. Na tej scenie doceniono zwłaszcza jej kreację w jednoaktowej operze komicznej Wesele Jeannette Victora Massé. W roku 1853 wyszła za basa i impresaria Léona Carvalho, który trzy lata później objął dyrekcję Théâtre-Lyrique[2]. Tam Miolan-Carvalho mogła wykonywać znaczące partie, jakie rzadko proponowano jej w poprzednim teatrze. Z powodzeniem występowała w operach Mozarta, śpiewając Cherubina w Weselu Figara, Zerlinę w Don Giovannim i Paminę w Czarodziejskim flecie. Jednak do jej największych osiągnięć zaliczono występy w prapremierowych inscenizacjach oper Charles’a Gounoda. Jako Małgorzata w Fauście (1859), Baucis w Filemonie i Baucis (1860), Sylvie w Gołąbce (1860), tytułowa Mireille (1864) oraz Julia w Romeo i Julii (1867) odnosiła duże sukcesy, zwłaszcza że kompozytor niejednokrotnie dostosowywał partyturę do jej możliwości wokalnych[3][4].
W roku 1859 zadebiutowała na scenie londyńskiej Opery Królewskiej w Dinorze Meyerbeera. Powracała tam regularnie aż do roku 1864 i później w latach 1871-1872, między innymi jako Gilda w Rigoletcie Verdiego, Matylda w Wilhelmie Tellu Rossiniego i Marguerite de Valois w Hugonotach Meyerbeera. Kiedy jej mąż, w roku 1868, stracił posadę w Théâtre-Lyrique, powróciła do Opéra-Comique. Następnie została zaangażowana w Operze Paryskiej, gdzie śpiewała do roku 1885. Pożegnała się z widzami, wykonując partię Małgorzaty w Fauście. Po zakończeniu kariery zajęła się pracą pedagogiczną. Do grona jej uczennic należały Marie Delna i Adelajda Bolska[5].
- ↑ Franklin Mesa, Opera: An Encyclopedia of World Premieres and Significant Performances, Singers, Composers, Librettists, Arias and Conductors, 1597-2000, McFarland, Jefferson City 2013, s. 394.
- ↑ Thompson Cooper, Men of the Time: A Dictionary of Contemporaries, Containing Biographical Notices of Eminent Characters of Both Sexes, George Routledge, London 1884, t. 1, s. 226.
- ↑ Kronika opery, Wydawnictwo Kronika, Warszawa 1993, s. 52.
- ↑ Piotr Kamiński, Tysiąc i jedna opera, Polskie Wydawnictwo Muzyczne SA, Kraków 2008, t. 1, s. 511.
- ↑ Jerzy Morawski, Adelajda Brochocka-Skąpska, [w:] Słownik muzyków polskich, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1964, t. 1, s. 52.