Cary Grant

Cary Grant

Cary Grant (lata 40.)
Imię i nazwisko	Archibald Alexander Leach
Data i miejsce urodzenia	18 stycznia 1904 Bristol
Data i miejsce śmierci	29 listopada 1986 Davenport
Zawód	aktor, przedsiębiorca
Współmałżonek	Virginia Cherrill (1934–1935; rozwód) Barbara Hutton (1942–1945; rozwód) Betsy Drake (1949–1962; rozwód) Dyan Cannon (1965–1968; rozwód) Barbara Harris (1981–1986; jego śmierć)
Lata aktywności	1911–1966
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Cary Grant (wym. [ˈkɛri grænt], właśc. Archibald Alexander Leach; ur. 18 stycznia 1904 w Bristolu, zm. 29 listopada 1986 w Davenport) – angielsko-amerykański aktor filmowy, teatralny, artysta wodewilowy i przedsiębiorca. Ikona kultury popularnej, gwiazda filmowa. Jedna z największych legend w historii amerykańskiego kina i okresu „Złotej Ery Hollywood”. W 1942 został naturalizowanym obywatelem Stanów Zjednoczonych. W 1999 American Film Institute umieścił jego nazwisko na 2. miejscu w rankingu „największych aktorów wszech czasów” (The 50 Greatest American Screen Legends)^[a][1].

Karierę sceniczną rozpoczął w 1910, gdy dołączył do trupy „The Penders”, z którą początkowo występował w kraju. Na początku lat 20. XX wieku odbyli tournée po Stanach Zjednoczonych, gdzie Grant postanowił osiąść na stałe. Przez kilka lat z powodzeniem występował jako artysta wodewilowy, a w 1927 zadebiutował na Broadwayu w musicalu Złoty świt. Pięć lat później po raz pierwszy pojawił się na dużym ekranie, grając w komedii To jest ta noc. W latach 30. i 40. był jednym z wiodących aktorów w gatunku komedii romantycznej i screwball comedy, za sprawą występów w Nagiej prawdzie (1937), Drapieżnym maleństwie (1938) Dziewczynie Piętaszek (1940) i Filadelfijskiej opowieści (1940). W późniejszym etapie kariery wybierał filmy o bardziej nostalgicznym i poważniejszym charakterze. Dzięki współpracy z Alfredem Hitchcockiem w latach 40. i 50. wystąpił w takich filmach, jak Podejrzenie (1941), Osławiona (1946), Złodziej w hotelu (1955) i Północ, północny zachód (1959). Szczególnie w dwóch pierwszych produkcjach miał okazję do zaprezentowania bardziej mrocznego oraz niejednoznacznie moralnego typu bohatera. W 1966 przeszedł na filmową emeryturę, zajmując się działalnością biznesową. W trakcie kariery Grant dwukrotnie był nominowany do nagrody Akademii Filmowej w kategorii dla najlepszego aktora pierwszoplanowego. W 1970 został uhonorowany Oscarem za całokształt twórczości.

Do innych ważnych filmów w dorobku Granta zaliczają się: Nie jestem aniołem (1933), Tylko aniołowie mają skrzydła (1939), Ich dziecko (1941), Byłem wojenną narzeczoną (1949), Małpia kuracja (1952), Niedyskrecja (1958) i Szarada (1963). Wystąpił w 72 produkcjach fabularnych.