Curling na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010

 Główny artykuł: Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2010.

Podczas XXI Zimowych Igrzysk Olimpijskich rozegrano dwa turnieje w curlingu: męski i żeński. Były to piąte igrzyska olimpijskie, gdzie curling był dyscypliną medalową. Curlerzy rywalizowali między 16 a 27 lutego 2010 w Vancouver Olympic Centre, w Vancouver.

Ostatnie mecze turnieju kobiet rozegrano 26 lutego. W małym finale zmierzyły się Szwajcarki (Mirjam Ott, która mogła wywalczyć trzeci medal olimpijski) i Chinki (Wang Bingyu). Mecz zakończył się wysoką wygraną (12:6) Azjatek, zdobyły one pierwszy w historii medal olimpijski w curlingu dla państwa ze strefy Pacyfiku. W wielkim finale uczestniczyły gospodynie (Cheryl Bernard) oraz Szwedki (Anette Norberg), Europejki doprowadziły do dogrywki i przejęły ją jednym punktem. Pojedynek zakończył się wynikiem 7:6.

Dzień później w decydujących spotkaniach rywalizowali panowie. Brązowe medale wywalczyli Szwajcarzy (Markus Eggler) pokonując w małym finale Szwedów (Niklas Edin) 5:4. Skip drużyny szwajcarskiej został pierwszym mężczyzną z dwoma medalami olimpijskimi w curlingu. Do grona męskich multimedalistów tego samego dnia dołączył jako drugi Kevin Martin i trzeci Torger Nergård. W meczu o złoto 6:3 wygrali gospodarze (Kevin Martin), którzy pokonali Norwegów (Thomas Ulsrud).

Na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich po raz pierwszy obroniono tytuły mistrzowskie z poprzedniego turnieju, udało się to zarówno Szwedkom jak i Kanadyjczykom, przy czym kobieca reprezentacja Szwecji występowała w tym samym składzie (prócz rezerwowej).

Po zawodach w Vancouver liczba multimedalistów zwiększyła się z jednej osoby do ośmiu. Są to: Mirjam Ott, Anette Norberg, Eva Lund, Cathrine Lindahl, Anna Le Moine, Kevin Martin, Torger Nergård i Markus Eggler. Wszyscy mężczyźni zdobyli swoje pierwsze medale przed ośmioma laty.

Na trybunach zasiedli m.in. Harald V^[1], Karol XVI Gustaw, Sylwia Sommerlath i Gordon Campbell^[2]. Podczas turnieju kanadyjscy kibice dwukrotnie odśpiewali hymn Kanady, po raz pierwszy w meczu Kanada-Wielka Brytania, który był rewanżem za finał MŚ 2009. Drugi raz O Canada zabrzmiała w 10. endzie finału, kiedy Norwegowie mieli minimalne szanse na odrobienie strat^[3].