Curling na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014

Curling na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014

Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2014 Soczi
Miejsce	Ledianoj kub
Data	10 – 21 lutego 2014
Liczba konkurencji	2
Liczba zawodników	100

Turniej curlingu podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 odbył się w Soczi, na lodowisku Ledianoj kub między 10 a 21 lutego 2014. Curlerzy zmagali się po raz szósty o medale olimpijskie. W rywalizacji wzięło udział po 10 reprezentacji kobiecych i męskich, po raz pierwszy w turnieju olimpijskim wystąpiła kobieca drużyna Korei Południowej oraz męski zespół z Rosji.

Przed turniejem olimpijskim arena gościła uczestników Mistrzostw Świata w Curlingu na Wózkach 2013 i Mistrzostw Świata Juniorów 2013^[1]. Tytułów mistrzowskich z Vancouver 2010 broniły Szwedki i Kanadyjczycy. Jako obrońcy wystąpiły inne zespoły niż te, które wywalczyły medale. Ekipa Anette Norberg rozpadła się po turnieju w 2010, na reprezentację Szwecji została powołana drużyna Margarethy Sigfridsson. Kanadę reprezentował Brad Jacobs – Kevin Martin w krajowych kwalifikacjach zajął 3. miejsce, John Morris, który wcześniej odszedł z zespołu Martina, przegrał w finale.

Do rundy finałowej w konkurencji pań zakwalifikowały się Kanadyjki, Szwedki, Szwajcarki oraz Brytyjki. W meczu półfinałowym wygrała reprezentacja Kanady (Jennifer Jones) pokonując 6:4 Brytyjki (Eve Muirhead), w drugim spotkaniu półfinałowym wynikiem 7:5 Szwedki (Margaretha Sigfridsson) były lepsze od Szwajcarek (Mirjam Ott). Po brązowe medale sięgnęły zawodniczki z Wielkiej Brytanii, które triumfowały nad zespołem Ott 6:5. Dla Mirjam Ott była to kolejna szansa by zostać jedyną osobą z trzema medalami zimowych igrzysk olimpijskich w curlingu, jednak podobnie jak przed czterema laty uplasowała się tuż za podium.

W meczu finałowym zmierzyły się zawodniczki kanadyjskie i szwedzkie, spotkanie stało na wyrównanym poziomie. Do przerwy był remis 3:3, Kanadyjki wyzerowały partie numer 6 i 7. W 8. endzie z ostatnim kamieniem Jones miała wjechać na pole o promieniu 4 stóp, zagrała jednak za lekko i kamień zatrzymał się wcześniej, po mierzeniu ustawionych w domu kamieni Kanadyjki wygrały partię za jeden i wyszły na prowadzenie 4:3. Kluczową częścią gry był end 9., w ostatnim zagraniu Jones ustawiła kamień praktycznie na guziku, tak że dwa kanadyjskie kamienie były najlepsze. Maria Prytz ostatni kamień zagrała za wąsko i zahaczyła o szwedzki kamień stojący wyżej, Kanadyjki przejęły enda za 2 punkty. W 10. endzie zawodniczki z Manitoby grały defensywnie pozostawiając w grze jak najmniejszą liczbę kamieni. Po pierwszym zagraniu Jones reprezentantki Szwecji straciły matematyczne szanse na doprowadzenie do dogrywki^[2]. Kanadyjki zdobyły tytuły mistrzyń olimpijskich wynikiem 6:3, ponadto wygrały swoje wszystkie spotkania w turnieju. Jest to pierwszy złoty medal dla curlerek z tego kraju od sukcesu Sandry Schmirler w Nagano.

Wśród panów trzeba było rozegrać dodatkowy mecze, który wyłonił 4. drużynę półfinałów. W ostatnim zagraniu spotkania barażowego David Murdoch (Wielka Brytania) zagrał podwójne wybicie poprzez swój kamień^[3], wygrał 10. end 2 punktami i cały mecz przeciwko Norwegom (Thomas Ulsrud) 6:5. W półfinale Brytyjczycy rywalizowali ze Szwedami (Niklas Edin), mecz zakończył się zwycięstwem ekipy Murdocha 6:5. Edin chciał zmusić Szkotów do wygrania 10. partii jednym kamieniem (tak by doprowadzić do dogrywki, w której mieliby przywilej ostatniego kamienia), w 1. zagraniu Murdoch ustawił swój kamień w 4-foot idealnie za strażnikiem. Szwedzi podjęli próbę promotion takeout przez swojego strażnika, zagrywany kamień trafił strażnika za bardzo na zewnątrz i nie wybił punktującego kamienia brytyjskiego. Murdochowi pozostał wjazd do środka domu po 2 punkty i awans do finału^[4]. W drugim półfinale zmierzyli się Kanadyjczycy (Brad Jacobs) i Chińczycy (Liu Rui), mecz zakończył się wynikiem 10:6 dla obrońców tytułów mistrzowskich. Jacobs 7. i 9. end wygrał trzema punktami.

Po brązowe medale sięgnęli Szwedzi, w małym finale pokonali reprezentację Chin 6:4. W 10. endzie przy stanie 4:3 dla Chińczyków i ostatnim kamieniu Edina Liu zmusił Szwedów do zdobycia 1. punktu. Przed ostatnim zagraniem środek domu był tak zastawiony, że Edin nie próbował ustawiać tam swojego drugiego kamienia. W partii dogrywkowej kończył Chińczyk, w domu znajdowały się dwa szwedzkie kamienie chronione trzema strażnikami, Liu by stanąć na podium musiał wykonać draw to the button. Zagrał jednak za mocno i jego kamień nie zatrzymał się w domu, Szwedzi przejęli partię 2 punktami i uplasowali się na 3. miejscu. W spotkaniu tym doszło do dość niespodziewanej sytuacji, Chińczycy w 9. i 11. endzie podczas wypuszczania spalili swoje kamienie^[5].

W meczu finałowym szybko wysoką przewagę nad Brytyjczykami osiągnęli Kanadyjczycy. Za najważniejsze zagranie meczu uznano drugi kamień E.J. Harndena w trzecim endzie, podczas którego umieścił kamień na granicy 4- i 6-stopowego okręgu^[6]. Dało to podwaliny do wygrania partii trzema punktami i wynik 5:1 w całym meczu. W czwartym endzie Murdochowi nie wszyło odsunięcie kanadyjskiego kamienia i przeciwnicy podwyższyli prowadzenie w meczu^[7]. Zespół Brada Jacobsa robił bardzo mało błędów, w przeciwieństwie do słabiej grających Szkotów (zawodnicy na 2. i 4. pozycji odpowiednio 67% i 69% skuteczności), i powiększył przewagę. Po 8. partii, przy wyniku 3:9 reprezentanci Wielkiej Brytanii poddali mecz. Dla Kanadyjczyków są to trzecie złote medale igrzysk olimpijskich z rzędu, natomiast Brytyjczycy i Szwedzi zdobyli pierwsze medale od Tygodnia Sportów Zimowych 1924.