Curtis Cokes

Curtis Cokes

Curtis Cokes w marcu 2014
Data i miejsce urodzenia	15 czerwca 1937 Dallas
Data i miejsce śmierci	29 maja 2020 Dallas
Obywatelstwo	Stany Zjednoczone
Wzrost	173 cm
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	półśrednia
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	80
Zwycięstwa	62
Przez nokauty	30
Porażki	14
Remisy	4
Multimedia w Wikimedia Commons

Curtis Cokes (ur. 15 czerwca 1937 w Dallas^[1], zm. 29 maja 2020 tamże^[2][3]) – amerykański bokser, były zawodowy mistrz świata kategorii półśredniej.

Pierwszą walkę zawodową stoczył w 1958. Jego pierwszym przeciwnikiem był Manuel Gonzalez, z którym w przyszłości spotykał się jeszcze czterokrotnie i z którym walczył o mistrzostwo świata. Cokes wygrał tę walkę i dziesięć następnych. Pierwszej porażki doznał z rąk Gonzaleza w kwietniu 1959. W 1961 wygrał i przegrał z przyszłym mistrzem świata Luisem Rodríguezem, a także zdobył wakujący tytuł mistrza Teksasu w wadze półśredniej po pokonaniu Gonzaleza.

Gdy w grudniu 1965 Emile Griffith zrezygnował z tytułu mistrza świata kategorii półśredniej (przygotowując się do walki o mistrzostwo wagi średniej z Dickiem Tigerem), World Boxing Association ogłosiła turniej o mistrzostwo, wyznaczając czterech pretendentów. Na pierwszym miejscu został wskazany Luis Rodríguez, na drugim Stanley Hayward, na trzecim Manuel Gonzalez, a na czwartym Curtis Cokes^[4]. Hayward odmówił walki z Gonzalezem, a Cokes 6 lipca 1966 w Nowym Orleanie pokonał przez techniczny nokaut w 15. rundzie Rodrígueza. W pojedynku o tytuł mistrzowski WBA w wadze półśredniej 24 sierpnia 1966 w Nowym Orleanie Cokes zwyciężył Gonzaleza na punkty (po raz czwarty w karierze) i został nowym mistrzem świata WBA^[5]. w Południowej Afryce za mistrza uznawany był Willie Ludick, a w Kalifornii Charley Shipes.

W obronie tytułu mistrzowskiego Cokes pokonał 28 listopada 1966 w Dallas Jeana Josselina na punkty^[6], wygrał 19 maja 1967 w Dallas z François Pavillą (z którym wcześniej zremisował w walce towarzyskiej w styczniu tego roku) przez techniczny nokaut w 10. rundzie^[7], zwyciężył 2 października 1967 w Oakland Charleya Shipesa przez techniczny nokaut w 8. rundzie^[8] i wygrał 16 kwietnia 1868 w Dallas przez techniczny nokaut w 5. rundzie z Williem Ludickiem^[9]. Po tym zwycięstwie był powszechnie uważany za mistrza świata. Jednocześnie w tym okresie stoczył sześć pojedynków, w których tytuł mistrzowski nie był stawką. Oprócz remisu z Pavillą wygrał cztery z nich (w tym z Jeanem Josselinem w lutym 1968), a przegrał z Gypsy Joe Harrisem w marcu 1967.

21 października 1968 w Nowym Orleanie Cokes po raz kolejny obronił tytuł mistrzowski wygrywając na punkty z Ramónem La Cruzem^[10]. Następna walka w obronie mistrzostwa nie była udana, gdyż 18 kwietnia 1969 w Inglewood José Nápoles wygrał z nim przez poddanie w 13. rundzie^[11]. Nápoles zwyciężył również w pojedynku rewanżowym 29 czerwca tego roku w Meksyku, tym razem przez poddanie w 10 rundzie^[12]. Później Cokes nie walczył już o tytuł mistrzowski, choć kontynuował karierę do 1972.

W 1972 wystąpił w dramacie filmowym Zachłanne miasto (Fat City) Johna Hustona^[13]. Choć film był o tematyce bokserskiej, Cokes nie grał roli pięściarza. Później pracował przez wiele lat jako trener bokserski^[4][14].

Został wybrany w 2003 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy^[15].