Deprywacja snu

Deprywacja snu – czyli jego niedobór^[1], którego konsekwencjami są zaburzenia funkcji poznawczych^[2], rozdrażnienie i ogólny spadek sił witalnych. Zbyt mała ilość snu może być także przyczyną nadwagi^[3], nadmiernego pobudzenia lub cukrzycy, a nawet prowadzić do śmierci w ekstremalnych przypadkach. Do innych potencjalnych skutków należy zaliczyć depresję, niską samoocenę społeczną oraz choroby nowotworowe^[4][5].

Grupa naukowców z Uniwersytetu w Warwick oraz University College of London dowiodła, dając na to wiele argumentów, iż brak snu może więcej niż dwukrotnie zwiększyć ryzyko śmierci na skutek chorób serca^[6]. Dodatkowo dowiedziono, że już po 18 godzinach deprywacji snu organizm człowieka zachowuje się podobnie, jak w stanie upojenia alkoholowego.

Czasem powtarzana 2–3 razy w tygodniu deprywacja snu jest zalecana pacjentom z ciężką depresją, jej efekty antydepresyjne nie są długotrwałe, ale można wdrożyć odpowiedni harmonogram^[7].

Udokumentowany rekord deprywacji snu należy do Randy’ego Gardnera, siedemnastolatka z Kalifornii, który bez stosowania jakichkolwiek stymulantów nie spał (intencjonalnie pozostał bez snu) przez 264 godziny – 11 dób (rok 1964)^[8].