Rodzaje odchyleń od prawa Raoulta 1 – ciecz doskonała, czerwone 2,3,4 i punkt – rosnące odchylenia dodatnie (maksimum – azeotrop dodatni), niebieskie 2',3',4' i punkt – rosnące odchylenia ujemne (minimum – azeotrop ujemny) Przebieg prostej destylacji zeotropu AB I,II, III – kolejno odbierane frakcje destylatu o rosnącej względnej zawartości związku mniej lotnego (A)) Przebieg prostej destylacji azeotropu AB I,II, III – kolejno odbierane frakcje destylatu o rosnącej względnej zawartości związku mniej lotnego (A))
Destylacja prosta, destylacja różniczkowa, destylacja kotłowa – destylacja polegająca na jednorazowym odparowaniu i skropleniu cieczy[1]. Jest to proces okresowy, w którym para powstająca w czasie wrzenia cieczy, zawierająca więcej związków niskowrzących, jest natychmiast odprowadzana z przestrzeni parowania. Powoduje to stopniowe zmiany składu układu gaz-ciecz, czyli obu współistniejących faz. Wskutek zmian składu pary odbierane są frakcje destylatu o różnej temperaturze wrzenia. Metoda nie umożliwia odzyskania składników w postaci czystej. Jest stosowana w przypadkach, gdy ich składniki znacząco różnią się lotnością.
Do grupy destylacji prostych bywa zaliczana destylacja równowagowa[2], która jest procesem ciągłym, ale prowadzi do rozdzielenia mieszaniny na tylko dwie frakcje o różnej lotności (pogon i destylat).
Sprawność rozdzielania składników metodami destylacji kotłowej i rzutowej można zwiększyć stosując wielokrotne powtórzenia procesu (destylacja wielostopniowa), jednak bardziej korzystne jest ich zastępowanie ciągłymi procesami rektyfikacji[3][4].
↑Zespół redaktorów Działu Słownictwa Technicznego WNT: Leksykon naukowo–techniczny z suplementem. Wyd. 4. T. A–O. Warszawa: Wydawnictwo Naukowo–Techniczne, 1989. ISBN 83-204-0967-5. Brak numerów stron w książce
↑Zakład Systemów Technicznych i Ochrony Środowiska: Badania aparatu do destylacji prostej. Uniwersytet Technologiczno-Przyrodniczy im. Śniadeckich w Bydgoszczy, 23 listopada 2010. [dostęp 2010-12-29].
↑Janusz Ciborowski: Inżynieria chemiczna. Wyd. 2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, 1955, s. 704–708.
↑Janusz Ciborowski: Podstawy inżynierii chemicznej. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, 1965, s. 536–538.