Dialekt dorycki

Dialekt dorycki – jeden z głównych dialektów klasycznego języka greckiego, rozpadający się na kilka odmian, rozpowszechniony w okresie klasycznym na obszarze południowego i zachodniego Peloponezu (w Lakonii, Mesenii, Argolidzie i Koryncie), na wyspach Dodekanezu, niektórych wyspach południowych Cyklad (m.in. na Santorynie) i na Krecie, a także w części archipelagu Wysp Jońskich i Epiru. Dialekt dorycki blisko spokrewniony jest z dialektami północno-zachodnimi, używanymi w Achai i Elidzie oraz na północ od Zatoki Korynckiej – m.in. w Etolii, Akarnanii, Fokidzie i Lokrydzie. Wraz z nimi tworzy zespół zachodni dialektów klasycznej greki. Dialekty północno-zachodnie różnią się od odmian dialektu doryckiego dwoma cechami: końcówką celownika liczby mnogiej rzeczowników III deklinacji -οις (-ois) zamiast doryckiego -σι (-si) oraz użyciem zaimka ἐν (en) z biernikiem w znaczeniu „do”, zamiast doryckiego εἰς (eis). Część specjalistów uważa dialekty północno-zachodnie za odmianę dialektów doryckich.

W klasycznej literaturze greckiej dialekt dorycki stosowany był często jako wyróżnik formalny gatunku literackiego przez autorów liryki chóralnej i bukoliki, w dialekcie doryckim wypowiadali się więc m.in. Pindar i Teokryt.

Bezpośrednim kontynuatorem dialektu doryckiego z Lakonii jest współczesny język cakoński. Za kontynuatora dialektu doryckiego uważa się również język griko (pozostałość po koloniach greckich na Półwyspie Apenińskim).