Ten artykuł dotyczy pestycydu. Zobacz też: DDT – inne znaczenie tego słowa.
Dichlorodifenylotrichloroetan
|
Nazewnictwo
|
|
Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
|
1-chloro-4-[2,2,2-trichloro-1-(4-chlorofenylo)etylo]benzen, 1,1,1-trichloro-2,2-di(4-chlorofenylo)etan
|
Inne nazwy i oznaczenia
|
dwuchlorodwufenylotrójchloroetan, DDT (ISO), p,p'-DDT, klofenotan (INN), azotoks.
|
|
Ogólne informacje
|
Wzór sumaryczny
|
C14H9Cl5
|
Masa molowa
|
354,49 g/mol
|
Wygląd
|
bezbarwna, krystaliczna substancja albo biały lub prawie biały proszek[1]
|
Identyfikacja
|
Numer CAS
|
50-29-3
|
PubChem
|
3036
|
DrugBank
|
DB13424
|
SMILES
|
C1=CC(=CC=C1C(C2=CC=C(C=C2)Cl)C(Cl)(Cl)Cl)Cl
|
|
InChI
|
InChI=1S/C14H9Cl5/c15-11-5-1-9(2-6-11)13(14(17,18)19)10-3-7-12(16)8-4-10/h1-8,13H
|
InChIKey
|
YVGGHNCTFXOJCH-UHFFFAOYSA-N
|
|
|
Niebezpieczeństwa
|
Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2019-03-28]
|
|
Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
|
Na podstawie Rozporządzenia CLP, zał. VI[7]
|
|
|
Zwroty H
|
H351, H301, H372, H400, H410
|
Zwroty P
|
P273, P280, P301+P310, P314, P501[5]
|
|
NFPA 704
|
Na podstawie podanego źródła[8]
|
|
|
|
Temperatura zapłonu
|
72–77 °C[4][5]
|
Numer RTECS
|
KJ3325000
|
Dawka śmiertelna
|
LD50 87 mg/kg (szczur, doustnie)[5]
|
|
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
|
|
Klasyfikacja medyczna
|
ATC
|
P03 AB01
|
|
|
Dichlorodifenylotrichloroetan (łac. Clofenotanum; DDT, Azotox) – organiczny związek chemiczny z grupy chlorowanych węglowodorów. Stosowany jest jako środek owadobójczy. Syntezę DDT przeprowadził po raz pierwszy w 1874 austriacki chemik Othmar Zeidler. Właściwości owadobójcze tego związku odkrył Szwajcar Paul Müller, za co otrzymał Nagrodę Nobla w 1948 r.
Wykorzystywany był powszechnie od początku lat 40. do początku lat 60. XX wieku. Na większą skalę zastosowano go w czasie II wojny światowej do ochrony wojsk sprzymierzonych przed tyfusem plamistym, roznoszonym przez wszy. Wydawał się wprost idealnym środkiem do ochrony roślin, w latach 60. stosowany na całym świecie w potężnych ilościach.
Toksyczny dla owadów – wnika w sposób kontaktowy przez przewód pokarmowy lub powłoki ciała i powoduje zaburzenia pracy systemu nerwowego owadów.
- ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie PubChem
BŁĄD PRZYPISÓW
- ↑ a b c David R.D.R. Lide David R.D.R. (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).
- ↑ a b c DDT, [w:] ChemIDplus [online], United States National Library of Medicine [dostęp 2012-07-24] (ang.).
- ↑ a b c d 4,4′-DDT, [w:] GESTIS-Stoffdatenbank [online], Institut für Arbeitsschutz der Deutschen Gesetzlichen Unfallversicherung, ZVG: 12510 [dostęp 2010-08-25] (niem. • ang.).
- ↑ a b c d e 4,4′-DDT (nr 386340) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2019-03-28]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ a b Farmakopea Polska X, Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne, Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2014, s. 4276, ISBN 978-83-63724-47-4 .
- ↑ Dichlorodifenylotrichloroetan, [w:] Classification and Labelling Inventory, Europejska Agencja Chemikaliów [dostęp 2019-03-28] (ang.).
- ↑ Dichlorodifenylotrichloroetan (nr 386340) (ang.) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Stanów Zjednoczonych. [dostęp 2019-03-28]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)