Early Days Tour

Early Days Tour

Wykonawca trasy koncertowej
Iron Maiden
Promowane albumy	The Soundhouse Tapes
Lokalizacje	UK
Data rozpoczęcia	1 maja 1976
Data zakończenia	10 sierpnia 1979
Liczba koncertów	100 odwołanych: 6
Iron Maiden
— Early Days Tour (1976–1979) Iron Maiden Tour (1979–1980)

Early Days Tour – cykl koncertów, jakie heavymetalowa formacja Iron Maiden dała na terenie Wielkiej Brytanii, w okresie 1 maja 1976 roku – 20 sierpnia 1979 roku. Na kilka miesięcy przed premierowym koncertem w historii, istniejący już zespół skoncentrował się na przygotowaniu autorskiego materiału. Początek istnienia formacji datuje się na 25 grudnia 1975 roku, kiedy to były basista zespołów Smiler i Gypsy’s Kiss (1971–1975)^[1] – Steve Harris – zrealizował swój plan założenia własnej grupy^[2]. Nazwę Iron Maiden, oznaczającą „żelazną dziewicę”, Harris zapożyczył z tytułu filmu Człowiek w żelaznej masce (The Man in the Iron Mask)^[2]. Oprócz założyciela formację dopełniali: wokalista Paul Day, perkusista Ron Matthews i gitarzyści Terry Rance oraz Dave Sullivan. Debiutancki koncert grupa zagrała pierwszego maja 1976 w Poplar w Londynie^[2].

We wrześniu 1976 do zespołu dołączył nowy wokalista Dennis Wilcock, zastępując Daya. Od tego momentu Iron Maiden wpadli w korowód licznych roszad personalnych. Grupa dała jeszcze kilka koncertów, po czym Dave Sullivan został zastąpiony przez Dave’a Murraya^[3]. Od kapeli odszedł także drugi gitarzysta – Terry Rance^[4]. Jego miejsce zajął Bob Sawyer, który doprowadził do antagonizmów pomiędzy Dave’em Murrayem oraz Dennisem Wilcockiem, co ostatecznie przekonało Harrisa, by pozbyć się z zespołu obu gitarzystów (Wilcock pozostał w składzie). Murray został usunięty już po pierwszym występie w 1977 roku, a Sawyer po odegraniu większości zaplanowanych koncertów. Na ich miejsce przyjęci zostali Terry Wapram oraz klawiszowiec Tony Moore. W tym samym czasie do Iron Maiden dołączył także perkusista Barry Graham (znany jako Thunderstick)^[5]. W tym składzie grupa dała tylko jeden koncert – w klubie „The Bridge House”, muzycy zapamiętali go jako fatalny występ. Steve Harris postanowił wówczas zwolnić wszystkich kolegów i zbudować zespół od podstaw. Do Iron Maiden powrócił więc Dave Murray oraz został przyjęty nowy perkusista Doug Sampson. Zespół gorączkowo poszukiwał wokalisty, co zaowocowało zatrudnieniem zdradzającego punkrockowe inklinacje Paula Di’Anno^[6].

W okresie 1 maja 1976 do czerwca 1979 roku, grupa dała setki klubowych koncertów na terenie Anglii. Za organizację poszczególnych etapów tras odpowiadał Steve Harris, przygotowywał także pierwsze grafiki i plakaty promujące występy formacji. Nie stanowiło to problemu, albowiem basista był kreślarzem i wprawnie wykorzystywał swoje umiejętności^[7]. Muzycy byli zdani na siebie, a w realiach show-biznesu lansującego modę na punk rock, nie mogli liczyć na wsparcie ze strony wpływowych przedstawicieli wytwórni płytowych czy promotorów^[8]. W połowie 1979 roku Iron Maiden nawiązali współpracę z menedżerem Rodem Smallwoodem^[9]. Przez cztery lata zespół dał łącznie kilkaset koncertów, głównie w londyńskich klubach (m.in. The Cart And Horses, The Ruskin Arms, The Marquee czy The Soundhouse), lecz nie zdołał nagrać żadnej płyty^[10]. Pierwsza okazja nadarzyła się ku temu 31 grudnia 1978 roku. W noc sylwestrową powstało pierwsze demo zespołu z czterema utworami, które później zostało opublikowane jako The Soundhouse Tapes jednak bez kompozycji „Strange World”, gdyż zespół uznał, iż jakość nagrania jest zbyt słaba. Rejestracja dema kosztowała muzyków 200 funtów. Wszystkie 5000 egzemplarzy rozeszło się w kilka tygodni. EP sprzedawana była wyłącznie na drodze wysyłkowej^[11].

W ówczesnym czasie znaczącą rolę w wypromowaniu zespołu odegrał lokalny DJ Neal Kay, organizujący w rockowym klubie „Heavy Metal Soundhouse” wieczory z heavy metalem, prezentując zgromadzonej widowni nagrania młodych, dopiero debiutujących formacji^[12]. Kiedy przedstawił publiczności utwory Iron Maiden, pochodzące z dema The Soundhouse Tapes, zainteresowanie poczynaniami grupy znacznie wzrosło. Utwór „Prowler” uplasował się na szczycie zestawienia listy najpopularniejszych piosenek ciężkiego rocka, cyklicznie drukowanej na łamach magazynu „Sounds”^[13]. W 1979 roku grupa dobierała dodatkowych gitarzystów. Byli to kolejno: Paul Cairns, Paul Todd i Dave Mac, którzy nie zapisali się w żaden szczególny sposób w dziejach formacji oraz Tony Parsons. Był on członkiem zespołu równie krótko, jak trzej wyżej wymienieni muzycy, ale to właśnie z jego udziałem grupa uczestniczyła w nagrywaniu kompilacji Metal for Muthas. Co bardzo istotne, zespół już na tamtym poziomie dorobił się sporej grupy oddanych fanów, identyfikujących się z prezentowaną muzyką oraz stylem bycia, lansowanym przez jej twórców. Koniec lat '70 w UK to jednocześnie okres wyłaniania się nowego nurtu ciężkiego rocka, nazywanego „Nowa Fala Brytyjskiego Heavy Metalu”. Iron Maiden stali na czele wspomnianego zjawiska, wraz z innymi formacjami jednoznacznie identyfikując się, a zarazem nadając kształt fenomenowi, który świat miał poznać jako heavymetalowa subkultura muzyczna. Już wkrótce na całym świecie zaroiło się od setek tego typu formacji, również w Polsce^[14].