Elektryfikacja kolei w Polsce – proces mający na celu wdrożenie sieci elektroenergetycznej na liniach kolejowych w Polsce i wprowadzanie na nie taboru elektrycznego, umożliwiając zastępowanie taboru o innym napędzie.
Do końca lat 70., dzięki masowej elektryfikacji i wprowadzeniu do eksploatacji dużej ilości taboru elektrycznego, pozwoliło to na wycofanie dużej ilości parowozów i starszego taboru spalinowego. Mimo tymczasowego zaniechania prac w latach 90., obecnie PKP PLK i inne podmioty zarządzające infrastrukturą kolejową, takie jak DSDiK planują lub już realizują elektryfikację swoich linii kolejowych.
Obecnie elektryfikacja kolei w Polsce ma na celu poprawę transportu kolejowego poprzez zwiększenie konkurencyjności i atrakcyjności oraz zastąpienie trakcji spalinowej i oszczędność paliwa na liniach regionalnych oraz magistralach kolejowych o znaczeniu państwowym takich jak linia kolejowa nr 31 z Siedlec do Siemianówki, linia kolejowa nr 137 z Kędzierzyna-Koźla do Legnicy oraz linii kolejowej nr 203 z Tczewa do Kostrzyna.
Koleje elektryczne w Polsce są zasilane o napięciu 3000 V prądu stałego, a długość linii zelektryfikowanych wynosi ponad 12 236 kilometrów, czyli 62,5% wszystkich linii[1].
- ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwieUTK2BŁĄD PRZYPISÓW