Emmanuel de Rohan-Polduc

Fra′ Emmanuel de Rohan-Polduc

70. Wielki Mistrz Zakonu Maltańskiego
Okres	od 12 listopada 1775[1] do 14 lipca 1797
Poprzednik	Francisco Ximenes de Texada
Następca	Ferdinand von Hompesch zu Bolheim
Dane biograficzne
Data i miejsce urodzenia	18 kwietnia 1725 La Mancha, Hiszpania
Data i miejsce śmierci	14 lipca 1797 Valletta, Malta[1]
Miejsce spoczynku	Katedra św. Jana, Valletta
Multimedia w Wikimedia Commons

Emmanuel de Rohan-Polduc (ur. 1725, zm. 1797) – członek bogatej i wpływowej rodziny Rohan z Francji oraz 70. Wielki Mistrz Zakonu Rycerzy Szpitalników Świętego Jana Jerozolimskiego w latach 1775–1797.

De Rohan urodził się 18 kwietnia 1725 roku w La Mancha w Hiszpanii. Jego ojciec był Francuzem, lecz został wygnany z ojczyzny do Hiszpanii. Emmanuel służył na dworach Madrytu i Parmy, zanim został ambasadorem na dworze cesarza Franciszka I. W końcu wstąpił do Zakonu św. Jana, gdzie służył na różnych stanowiskach. Był brany pod uwagę jako potencjalny sukcesor Wielkiego Mistrza Manuela Pinto da Fonseca po jego śmierci w roku 1773, lecz wybrany został wtedy Francisco Ximenes de Texada. Rządy Ximenesa były niepopularne, głównie z powodu złej kondycji finansowej Zakonu. Ximenes zmarł w roku 1775, na jego następcę został wybrany de Rohan^[2].

De Rohan starał się zdobyć szacunek ludzi, i stał się popularny wśród społeczeństwa. 21 czerwca 1777 roku nadał on wiosce Żebbuġ prawa miejskie (city), nazywając go Città Rohan. W roku 1798 zbudowana została w tym mieście brama, upamiętniająca to wydarzenie^[3]. Herb Żebbuġ, dla uczczenia Wielkiego Mistrza, zawiera godło rodziny Rohan^[4].

De Rohan był autorem Code de Rohan, kodeksu prawa konstytucyjnego, opublikowanego w roku 1782 w dwóch tomach zatytułowanych Saint John of Jerusalem of Rhodes of Malta. Był on też odpowiedzialny za wydanie w roku 1784 Diritto Municipale^[2][5].

De Rohan założył Anglo-Bawarski Język, stacjonujący w byłym Palazzo Carniero. W roku 1797 ustanowił Rosyjski Wielki Przeorat, który zapoczątkował rosyjską tradycję Zakonu Joannitów(inne języki)^[2].

W roku 1792 zlecił i częściowo sfinansował budowę Fortu Tigné^[6]. W czasie rządów Rohana zostały też zmodernizowane wieża i bateria St. Lucian, i w roku 1795 kompleks został, na cześć Wielkiego Mistrza, przemianowany na Fort Rohan. Nawet po XIX-wiecznej przebudowie, wciąż na fasadzie znajduje się herb de Rohan^[7].

Ostatnie lata rządów de Rohana były ciężkie. Przyczyną był spadek liczebności Zakonu spowodowany wybuchem rewolucji francuskiej. W roku 1792 de Rohan doznał udaru mózgu, od tego czasu stan jego zdrowia zaczął się pogarszać. Zmarł 14 lipca 1797 roku i został pochowany w katedrze św. Jana w Valletcie. Jego ostatnie słowa brzmiały: „Ja, w każdym razie, jestem ostatnim Wielkim Mistrzem, przynajmniej znamienitego i niezależnego Zakonu”. I miał rację, bo niecały rok po jego śmierci Francuzi najechali Maltę, usuwając Zakon z wyspy^[2].