Epidemiologia kliniczna

Epidemiologia kliniczna – część epidemiologii^[a], w której są wykorzystywne wiarygodne wyniki badań klinicznych, takich jak wyniki RCT (źródła danych dla EBM – „medycyny opartej na faktach”), wyniki obserwacji i efekty różnorodnych działań, podejmowanych w obszarze zdrowia publicznego^[1][2]. Bywa definiowana jako nauka obejmująca badania oraz kontrolę rozmieszczenia i wyznaczników chorób^[3]. Łączy wiedzę umożliwiającą rozwiązywanie problemów występujących^[4][5][6][7]:

• w różnych specjalistycznych laboratoriach (badania podstawowe, np. fizjologia, mikrobiologia, genetyka)
• „przy łóżku chorego” (np. diagnoza, wybór terapii, sposobów rehabilitacji, analiza możliwości wystąpienia powikłań itp.)
• w większej skali – w różnych społecznościach lokalnych, większych zbiorowościach lub w skali globalnej (np. globalne obciążenie chorobami, rozrodczość i śmiertelność, chorobowość i umieralność, pandemie).

Efektywność działań na każdym z wymienionych obszarów jest zależna od sprawności transferu wiedzy między obszarami. Od chwili pojawienia się w latach 30. XX w. pojęcia „epidemiologia kliniczna” znacznie wzrosły zasoby tej wiedzy i możliwości analizowania danych, ich gromadzenia i przekazywania (zob. EBM, Cochrane Collaboration). Obok epidemiologii i badań klinicznych rozwija się „medycyna translacyjna” („badania translacyjne”), ułatwiająca osiągnięcie celu wyrażonego np. w tytule artykułu: Clinical and Translational Science: From Bench-Bedside to Global Village (od związku „stół laboratoryjny-łóżko chorego” do globalnej wioski)^[5][13][14].