Fabiusz Plancjades Fulgencjusz

Fabiusz Plancjades Fulgencjusz, łac. Fabius Planciades Fulgentius – rzymski pisarz działający na przełomie V i VI wieku^[1][2], leksykograf i mitograf.

Pochodził z Afryki Północnej^[1]. Od czasów średniowiecznych przez część autorów błędnie utożsamiany jest z biskupem Fulgencjuszem z Ruspe^[1][2].

W liczącym trzy księgi dziele Mythologiae zawarł alegoryczną interpretację mitów greckich^[1][3] w duchu filozofii neoplatońskiej i stoickiej^[2], nadając im wymowę racjonalizującą lub moralizatorską^[1], jego objaśnienia etymologiczne często są jednak fantastyczne lub zgoła absurdalne^[3]. Podobnej, alegorycznej interpretacji Eneidy Wergiliusza dokonał w dziele Expositio continentiae Virgilianae^[1][2], utrzymanym w formie dialogu autora z cieniem poety^[1]. W Expositio sermonum antiquorum zawarł objaśnienia rzadkich, 62 dawnych wyrazów łacińskich, powołując się na cytaty z wcześniejszych autorów^[1][2][3]. Był również autorem De aetatibus mundi et hominis, wykładu historii powszechnej od czasów Adama i Ewy do powstania cesarstwa rzymskiego^[3], podzielonej na 23 okresy^[2]. W każdej z ksiąg używał słów pozbawionych kolejnej litery z alfabetu łacińskiego. Do czasów współczesnych dzieło to zachowało się do księgi XIV, w której opuszczana jest litera o^[1]. Przypisywany mu alegoryczny komentarz do Tebaidy Stacjusza najprawdopodobniej nie jest jego autorstwa^[1].

Pisma Fulgencjusza wywarły wpływ na alegoryczną wykładnię mitów klasycznych oraz zastosowanie jej narzędzi do alegorycznej interpretacji tekstu biblijnego, powoływali się na niego m.in. Bernard z Chartres, Jan z Salisbury i Sigebert z Gembloux^[2].