Fanfaroni ze Starego Dworu

Fanfaroni ze Starego Dworu

Craii de Curtea-Veche

Ilustracja do książki Fanfaroni ze Starego Dworu, wykonana przez autora
Autor	Mateiu Ion Caragiale
Typ utworu	powieść
Wydanie oryginalne
Miejsce wydania	Rumunia
Język	rumuński
Data wydania	1929
Pierwsze wydanie polskie
Data wydania polskiego	1968
Wydawca	Państwowy Instytut Wydawniczy
Przekład	Danuta Bieńkowska

Fanfaroni ze Starego Dworu (oryg. rum. Craii de Curtea-Veche) – powieść rumuńskiego pisarza Mateiu Caragiale, opublikowana w 1929.

Pracy nad swą jedyną powieścią autor poświęcił prawie dwadzieścia lat. Na pomysł jej napisania Caragiale wpadł już w 1910, jednak pracę nad powieścią rozpoczął na dobre dopiero sześć lat później^[1]. Fragmenty tekstu drukowane były na łamach czasopism od 1926 r., ale jej wersja książkowa ukazała się ostatecznie dopiero w 1929.

Powieść doceniana jest przez krytyków za sugestywne przedstawienie dekadenckiej atmosfery Bukaresztu przełomu XIX i XX wieku, jak również za oryginalny styl i plastyczność opisu^[2]. Na fabułę składają się sceny z życia czterech przyjaciół, należących do elity intelektualnej Bukaresztu i będących jednocześnie przedstawicielami bohemy. Czas spędzają oni na grze w karty, pijatykach w towarzystwie kobiet oraz rozmowach o polityce, sztuce, literaturze i historii.

Zobacz w rumuńskich Wikiźródłach tekst oryginalny Fanfaroni ze Starego Dworu