Frankie Laine

Frankie Laine

Laine (1954)
Imię i nazwisko	Francesco Paolo LoVecchio
Data i miejsce urodzenia	30 marca 1913 Chicago
Data i miejsce śmierci	6 lutego 2007 San Diego
Gatunki	jazz, pop tradycyjny, rhythm and blues, country, gospel, folk, easy listening
Zawód	piosenkarz, kompozytor, aktor
Aktywność	1932–2007
Wydawnictwo	Mercury, Philips, Columbia, Capitol, ABC, Amos, Score
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Frankie Laine, właśc. Francesco Paolo LoVecchio^[1][2][3] (ur. 30 marca 1913 w Chicago, zm. 6 lutego 2007 w San Diego^[2][3]) – amerykański piosenkarz pochodzenia włoskiego, był popularny w latach 50.

Był synem Giovanniego i Cresenzii Lo Vecchio (z d. Salerno), emigrantów z Sycylii.

W latach 40., występował w hollywoodzkich zespołach muzycznych, zauważony przez Hoagy’ego Carmichaela, rozpoczął błyskawiczna karierę. Występował w radiu, nagrywał piosenki do filmów wytwórni Columbia, pojawiał się w telewizji. Pierwszym wylansowanym przez Laine’a przebojem, była piosenka „That’s My Desire”. Wylansował również tytułową piosenkę do legendarnego filmu „W samo południe” z Garym Cooperem.

Największe triumfy Laine święcił jednak nie w Stanach Zjednoczonych, a w Wielkiej Brytanii, gdzie wprowadził na 1. miejsce brytyjskiej listy przebojów cztery piosenki, w tym będący w zestawieniu przez 18 tygodni w 1953 roku „I Believe”, co do dziś (stan na 2007 rok) stanowi niepobity rekord. W latach 1953–1954 Laine’a ogłoszono najwybitniejszą osobowością muzyczną.

Echem jego wielkiej popularności jest fragment piosenki Leonarda Cohena „Memories”: Frankie Lane, he was singing Jezebel / I pinned an Iron Cross to my lapel / I walked up to the tallest and the blondest girl.

Karierę zakończył definitywnie w 1960 roku, z liczbą 21 złotych płyt, sprzedając na świecie około 100 mln nagrań^[4].

Zmarł po operacji biodra w San Diego, o czym poinformował jego wieloletni producent Jimmy Martino^[3].