Gajusz Rabiriusz Postumus

Gajusz Rabiriusz Postumus (Gaius Rabirius Postumus) – rzymski ekwita, następnie senator, finansista broniony przez Cycerona w 54 p.n.e. w zachowanej mowie Pro Rabirio Postumo^[1].

Rabiriusz był synem Gajusza Kurcjusza i Rabirii^[2]. Prawdopodobnie początkowo nosił imię Gajusz Kurcjusz Postumus. W kilku listach Cycerona do Attyka (ad Atticum) i do przyjaciół (ad Familiares) wymieniany jest jako Kurcjusz, Postumus lub Kurcjusz Postumus^[3]. Został adoptowany przez wuja ze strony matki Gajusza Rabiriusza. Pochodził ze stanu ekwitów, następnie został włączony do stanu senatorskiego.

W 59 p.n.e. pożyczył dużą sumę pieniędzy władcy Egiptu Ptolemeuszowi XII Auletesowi, który przyrzekł Cezarowi zawrotną kwotę 6000 talentów za uznanie go za króla Egiptu oraz sprzymierzeńca i przyjaciela ludu rzymskiego^[4][5]. W 55 p.n.e. Ptolemeusz mianował Rabiriusza diojketesem, czyli ministrem finansów^[6][7], co umożliwiło mu bezwzględne ściąganie z poddanych zaległych długów królewskich^[8]. Rabiriusz mógł więc odzyskać swoje wierzytelności oraz zebrać 10 000 talentów na łapówkę dla namiestnika Syrii Aulusa Gabiniusza za jego pomoc w odzyskaniu tronu przez Ptolemeusza^[7]. Po roku zdzierstw Rabiriusza, w obliczu groźby rebelii, Ptolemeusz usunął rzymskiego bankiera ze stanowiska i uwięził go^[9]. Wobec zagrożenia życia Rabiriusz uciekł do Rzymu, gdzie został oskarżony w senacie przez Gajusza Memmiusza o zdzierstwa, przekupstwo i służbę u obcego władcy^[7][10][11]. Mimo obrony Cycerona z 54 p.n.e. został skazany na wygnanie^[7][12]. Wrócił w czasie dyktatury Cezara^[7], który do 49 p.n.e. wprowadził go do stanu senatorskiego^[13].

W 48 p.n.e. wspierał Cezara w walce z Pompejuszem w Grecji, gdy wojska Cezara miały się przeprawić z Brundyzjum do Dyrrachium^[14]. W 47 p.n.e. był krótko prokonsulem Azji^[15]. Na początku 46 p.n.e. brał udział w kampanii afrykańskiej Cezara przeciwko zwolennikom Pompejusza, gdy dowodził okrętami wojennymi transportującymi posiłki i zaopatrzenie z Sycylii^[16]. W planach Rabiriusza było ubieganie się o urząd konsula^[17]. Po śmierci Cezara w 44 p.n.e. znalazł się wśród zwolenników Oktawiana^[18].