HMS Eagle (1946)

HMS Eagle

HMS Eagle
Historia
Stocznia	Harland and Wolff, Belfast
Położenie stępki	24 października 1942
Wodowanie	19 marca 1946
Royal Navy
Wejście do służby	1 października 1951
Wycofanie ze służby	1972
Los okrętu	złomowany w 1978
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa – 43 060 ton (po zbudowaniu: 41 200 t) pełna – 53 950 ton (po zbudowaniu: 49 950 t)
Długość	248 m (po zbudowaniu: 245 m)
Szerokość	52 m (po zbudowaniu: 34,4 m)
Zanurzenie	10,8 m
Napęd
turbiny parowe Parsonsa o mocy łącznej 152 000 KM, 8 kotłów parowych Admiralicji, 4 śruby
Prędkość	30,5 węzłów
Zasięg	7000 mil morskich przy prędkości 14 w, 5000 Mm / 24 w.
Uzbrojenie
8 dział uniwersalnych 114 mm w wieżach (4xII), 6 wyrzutni pocisków przeciwlotniczych krótkiego zasięgu Seacat (stan na 1964; patrz w artykule)
Wyposażenie lotnicze
14 Buccaneer S2 (bomb.), 16 Sea Vixen FAW2 (myśl.), 4 Gannet AEW3 (wczesn. ostrz.), 1 Gannet COD4 (transp.), 5 śmigłowców Wessex HAS3 (ZOP), 1 śmigłowiec Wessex HAS1 (ratunkowy) (stan na 1967; patrz w artykule)
Załoga	2750
Multimedia w Wikimedia Commons

HMS Eagle (numer taktyczny R05) to brytyjski lotniskowiec, w służbie w latach 1951–1972. Był to, razem z półbliźniaczym „Ark Royal”, największy lotniskowiec marynarki brytyjskiej Royal Navy i największy lotniskowiec zbudowany w Europie Zachodniej do czasu lotniskowców Queen Elizabeth. Był to 15. brytyjski okręt noszący tę nazwę (ang. orzeł).