.jpg) HMS D1 bliźniaczy do HMS D7 | |
| Historia | |
| Stocznia | |
|---|---|
| Położenie stępki |
14 lutego 1910 |
| Wodowanie |
14 stycznia 1911 |
 Royal Navy
| |
| Wejście do służby |
14 grudnia 1911 |
| Wycofanie ze służby |
19 grudnia 1921 |
| Los okrętu |
sprzedany i zezłomowany |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
483 ton (wynurzony), |
| Długość |
49,7 metry |
| Zanurzenie |
4,1 metra |
| Napęd | |
| silnik spalinowy Diesla 1750 KM, silnik elektryczny 550 KM | |
| Prędkość |
14 węzłów na powierzchni |
| Zasięg |
2500 mil przy 10 węzłach |
| Uzbrojenie | |
| trzy wyrzutni torpedowych 450 mm, armata 76 mm | |
| Załoga |
25 |
HMS D7 – brytyjski okręt podwodny typu D. Zbudowany w latach 1910–1911 w Chatham Dockyard, Chatham, gdzie okręt został wodowany 14 stycznia 1911 roku. Rozpoczął służbę w Royal Navy 14 grudnia 1911 roku.
W 1914 roku D7 stacjonował w Harwich przydzielony do Ósmej Flotylli Okrętów Podwodnych (8th Submarine Flotilla) pod dowództwem Lt. Cdr. George C. Streeta[1].
12 września 1917 roku u wybrzeży Irlandii, dowodzony przez Lt. Oswald E. Hallifaxa[2] okręt D7 zatopił niemiecki okręt podwodny SM U-45.
10 lutego 1918 roku w czasie omyłkowego ataku przez własny okręt HMS „Pelican”, D7 został uszkodzony.
19 grudnia 1921 roku w okręt został sprzedany H. Pounds z Portsmouth[3].
- ↑ The Disposition of RN Submarines at the Outbreak of War, 4 August 1914
- ↑ The SINKING of HERMES
- ↑ J. J. Colledge, Ben Warlow: Ships of the Royal Navy, The Complete Record of all Fighting Ships of the Royal Navy from the 15th Century to the Present. Casemate / Greenhill, 2010, s. 88. ISBN 978-1935149071. (ang.).