Back Hmannan Yazawin English Hmannan Yazawin ID မှန်နန်း ရာဇဝင် Burmese มหาราชวงศ์ ฉบับหอแก้ว Thai 琉璃宮史 Chinese
 Trzytomowy reprint kroniki z 2003 r. | |||
| Autor |
Królewska Komisja Historyczna Birmy | ||
|---|---|---|---|
| Tematyka |
historia Birmy | ||
| Typ utworu | |||
| Wydanie oryginalne | |||
| Miejsce wydania | |||
| Język | |||
| Data wydania |
wrzesień 1832[1] | ||
| |||
Hmannan Maha Yazawindawgyi (birm. မှန်နန်း မဟာ ရာဇဝင်တော်ကြီး /m̥àɴnáɴ məhà jàzəwɪ̀ɴdɔ̀dʑí/; potocznie Hmannan Yazawin; w piśmiennictwie angielskojęzycznym znana jako Glass Palace Chronicle) – pierwsza oficjalna kronika birmańskiej dynastii Konbaung.
Kronika została spisana przez Królewską Komisję Historyczną Birmy w latach 1829–1832[1][2]. Pracę tę oparto na kilku wcześniejszych istniejących kronikach i historiach lokalnych oraz na inskrypcjach zebranych na polecenie króla Bodawpayi, a także na kilku rodzajach utworów poetyckich opisujących bohaterskie czyny królów. Chociaż autorzy kroniki zakwestionowali niektóre z wcześniejszych zapisów, w zasadzie zachowali oni relacje zawarte w Maha Yazawin, oficjalnej kronice dynastii Taungngu[2].
Kronika obejmująca wydarzenia mające miejsce do roku 1821, tuż przed pierwszą wojną angielsko-birmańską (1824–1826), nie została napisana z czysto świeckiej perspektywy historycznej, ale raczej z intencją „legitymizacji [monarchii] zgodnie z kryteriami religijnymi”[3]. W istocie, „najważniejszy postęp” jaki dokonał się w Hmannan polegał na zastąpieniu dominującego do tego czasu przedbuddyjskiego mitu założycielskiego birmańskiej monarchii takim, który łączy powstanie monarchii z klanem Buddy Siakjamuniego oraz pierwszym królem z buddyjskiej mitologii, Maha Sammaty[2][4].
Hmannan była główną kroniką, do jakiej odwoływali się wcześni uczeni europejscy piszący najstarsze wersje historii Mjanmy i nadal pozostaje główną kroniką standardową w studiach nad historią tego kraju[5].
- ↑ a b Hmannan Yazawin 2003 ↓, s. vi, t. I.
- ↑ a b c Hla Pe 1985 ↓, s. 39–40.
- ↑ Aung-Thwin 2005 ↓, s. 144–145.
- ↑ Lieberman 2003 ↓, s. 196.
- ↑ Htin Aung 1970 ↓, s. 1.