Infrastruktura klucza publicznego

Infrastruktura klucza publicznego (ang. public key infrastructure, PKI) – zbiór osób, polityk, procedur i systemów komputerowych niezbędnych do świadczenia usług uwierzytelniania, szyfrowania, integralności i niezaprzeczalności za pośrednictwem kryptografii klucza publicznego i prywatnego i certyfikatów elektronicznych^[1].

W szczególności jest to szeroko pojęty kryptosystem, w skład którego wchodzą urzędy certyfikacyjne (CA), urzędy rejestracyjne (RA), subskrybenci certyfikatów klucza publicznego (użytkownicy), oprogramowanie oraz sprzęt. Infrastruktura klucza publicznego tworzy hierarchiczną strukturę zaufania, której podstawowym dokumentem jest certyfikat klucza publicznego. Najpopularniejszym standardem certyfikatów PKI jest X.509 w wersji trzeciej.

Do podstawowych funkcji PKI należą:

• Weryfikacja tożsamości subskrybentów
• Wymiana kluczy kryptograficznych
• Wystawianie certyfikatów
• Weryfikacja certyfikatów
• Podpisywanie przekazu
• Szyfrowanie przekazu
• Potwierdzanie tożsamości
• Znakowanie czasem

Dodatkowo, w pewnych konfiguracjach, możliwe jest:

• Odzyskiwanie kluczy prywatnych.

Ważniejsze pojęcia:

• CA – Certification Authority – urząd certyfikacji – wystawia certyfikaty, listy CRL, certyfikuje inne CA.
• RA – Registration Authority – urząd rejestracji – zbiera wnioski o wydanie certyfikatu, weryfikuje tożsamość subskrybentów.
• Subskrybent – właściciel certyfikatu.

Rozwinięciem tradycyjnego modelu infrastruktury klucza publicznego może być zastosowanie podpisu elektronicznego z mediatorem, w którym podpis finalizowany jest online z udziałem mediatora, który przechowuje połówkę klucza prywatnego.