Intel Core i7

Intel Core i7 (pierwsza generacja) – generacja procesorów firmy Intel oparta na architekturze x86-64, premiera układu miała miejsce 3 listopada 2008 roku. Wykorzystuje ona mikroarchitekturę procesora o nazwie Nehalem. Jest to następca układów Intel Core 2 Duo i Intel Core 2 Quad z rdzeniem Penryn.

Core i7 wykonywane są w technologiach 45, 32, 22, 14 i 10 nm. Taktowanie rdzeni wynosi do 4 GHz (z Intel® Turbo Boost Technology 4,2 GHz)^[1]. Pierwsze procesory z tej serii ukazały się 3 listopada 2008. Mogą one współpracować jedynie z pamięciami DDR3 (w 3 kanałach), a pierwszym chipsetem obsługującym podstawkę LGA 1366 jest X58.

Zamiast magistrali FSB oraz mostka północnego pojawiły się dwie nowe szyny danych – QPI lub DMI,dzięki którym przepływ danych pomiędzy procesorem a chipsetem może wynieść do 25,6 GB/s (QPI). Komunikacja z pamięcią zachodzi przez wbudowany w procesor, kontroler pamięci IMC (Integrated Memory Controller).

Wszystkie procesory z pierwszej generacji Core i7 mają taką samą ilość pamięci cache:

• po 32 KB pamięci instrukcyjnej L1 i 32 KB pamięci danych L1 na każdy z rdzeni
• po 256 KB współdzielonej pamięci instrukcyjnej/danych L2 na każdy z rdzeni
• 8 MB współdzielonej pamięci instrukcyjnej/danych L3 wspólnej dla wszystkich rdzeni

Są wyposażone w najnowsze technologie oszczędzania energii, dzięki którym komputery stacjonarne mogą przechodzić w tryby uśpienia poprzednio dostępne dla notebooków. Udostępniają także nową funkcję zwiększającą wydajność – Nehalem Turbo Boost lub Intel Turbo Boost, która automatycznie zwiększa szybkość taktowania jednego lub kilku rdzeni procesora w przypadku obciążenia, jeśli procesor nie przekroczy swojego TDP. Dzięki niej wydajność procesora zwiększa się (zarówno w aplikacjach jedno jak i wielowątkowych), jednocześnie nie zwiększając poboru prądu w trakcie spoczynku.

Zastosowano technologię Hyper-Threading (wykorzystywanej wcześniej w Pentium 4 i procesorach Xeon), która umożliwia jednoczesne wykonywanie wielu nie kolidujących ze sobą wątków obliczeniowych. Oznacza to, że każdy rdzeń może robić dwie rzeczy naraz, np. czterordzeniowy procesor Core i7 może wykonywać 8 wątków jednocześnie.

Nowością jest również bufor BTB drugiego poziomu, sprowadzający dane do pamięci podręcznej, oraz bufor RSB, zapobiegający błędnemu przewidywaniu pojawiających się w trakcie wykonywania programu instrukcji powrotnych.

Moduły procesora podzielone zostały na dwie grupy: Core (część rdzenia) i Uncore (pozostałe elementy). W obydwu grupach można dodawać lub odejmować elementy zgodnie z potrzebami i wymaganiami rynku.