Johann Martin Augustin Scholz

Johann Martin Augustin Scholz (ur. w 1794, Kapsdorf; od 1945 Czerńczyce, zm. w 1852 w Bonn) – profesor z Bonn, biblista i paleograf, uczeń Huga. Odbył wiele podróży do europejskich bibliotek oraz na Bliski Wschód w poszukiwaniu rękopisów Nowego Testamentu.

Listę minuskułów Nowego Testamentu powiększył o 616 rękopisów, ponadto listę majuskułów NT powiększył o trzy rękopisy: W^a, Y, oraz N^[1]. Odkrył też wiele nowych lekcjonarzy (dzielono je wtedy na dwie grupy: Ewangelaria i Apostolaria). Przed Scholzem znano zaledwie 57 Ewangeliarzy i 20 Apostolarzy. Scholz podniósł te liczby kolejno do 181 i 58^[2].

Minuskuły 262, 299, 300, 301, 346 skolacjonował w całości, minuskuły 260, 270, 271, 277, 284, 285, 298, 324, 353, 382, 428 skolacjonował w niektórych partiach. Pozostałe rękopisy zbadał bardziej powierzchownie, odnotowując niektóre z ich wariantów. Scholz podzielił rękopisy Nowego Testamentu na pięć rodzin: dwie afrykańskie (aleksandryjska i zachodnia), azjatycka, bizantyjska, oraz cypryjska. Był pierwszym biblistą, który wiązał powstanie rodzin tekstualnych z odpowiednimi regionami geograficznymi (hipoteza rozwinięta została w 1924 roku przez Streetera). Początkowo faworyzował tekst bizantyjski, ale w roku 1845 zmienił swoją opinię^[3].

Dzieło Scholza kontynuował później Frederick Henry Ambrose Scrivener oraz Caspar René Gregory.