Kampania filadelfijska

Kampania filadelfijska

wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych
Pomnik Anthony’ego Wayne’a w Valley Forge
Czas	1777–1778
Miejsce	New Jersey, Maryland, Delaware i Pensylwania
Wynik	Brytyjska okupacja, a następnie ewakuacja Filadelfii
Strony konfliktu
Stany Zjednoczone Wielka Brytania Hesja-Kassel Księstwo Ansbachu
Dowódcy
George Washington Nathanael Greene William Howe Henry Clinton
Siły
ok. 20 tysięcy ok. 16 tysięcy
brak współrzędnych
Multimedia w Wikimedia Commons

Kampania filadelfijska (1777–1778) – brytyjska próba zdobycia kontroli nad Filadelfią, będącą siedzibą II Kongresu Kontynentalnego, podczas amerykańskiej wojny o niepodległość. Po nieskutecznej próbie wywabienia Armii Kontynentalnej Jerzego Waszyngtona do New Jersey, brytyjski generał William Howe załadował swoje wojska na okręty transportowe i wylądował na północnym krańcu Zatoki Chesapeake. Stamtąd ruszył na Filadelfię. Waszyngton starał się przygotować pozycje obronne w okolicy Brandywine Creek, ale 11 września 1777 roku został zaatakowany z flanki i pokonany nad Brandywine. Po kolejnych starciach i manewrach Howe zdołał wkroczyć do Filadelfii i zająć miasto. Waszyngton dokonał nieskutecznego ataku pod Germantown, a następnie wycofał swoje siły do Valley Forge na zimę.

Kampania Howe’a zyskała miano kontrowersyjnej – choć zdobył stolicę ówczesnych zbuntowanych kolonii, działał powoli i nie wsparł rozwijającej się równolegle kampanii Johna Burgoyne’a, która zakończyła się klęską pod Saratogą i w konsekwencji dołączeniem Francji do wojny. Howe złożył rezygnację ze stanowiska podczas przebywania w Filadelfii i został zastąpiony swoim podwładnym Henrym Clintonem. Clinton wycofał wojska z Filadelfii do Nowego Jorku, spodziewając się francusko-amerykańskiego ataku z morza. Waszyngton „dręczył” wycofujące się wojska na drodze z New Jersey, doprowadzając do rozstrzygającej bitwy pod Monmouth.

Pod koniec kampanii obie strony znalazły się w pozycjach z grubsza identycznych jak na początku.