Kampania o Borneo

Kampania o Borneo

II wojna światowa, wojna na Pacyfiku
Australijska piechota maszeruje w głąb Brunei
Czas	1 maja – 15 sierpnia 1945
Miejsce	Borneo
Terytorium	Holenderskie Indie Wschodnie, Borneo Północne, Księstwo Sarawaku
Wynik	zwycięstwo aliantów
Strony konfliktu
Japonia  Australia  Wielka Brytania  Borneo Północne  Stany Zjednoczone  Holandia Holenderskie Indie Wschodnie
Dowódcy
Michiaki Kamada Masao Baba Douglas MacArthur Leslie Morshead Thomas Kinkaid
Siły
32 000 74 000
Straty
4 700[1] 2 100[2]
brak współrzędnych
Multimedia w Wikimedia Commons

Kampania o Borneo – ostatnia duża kampania aliantów na południowo-zachodnim Pacyfiku podczas II wojny światowej, mająca na celu wyzwolenie wyspy Borneo okupowanej przez Japończyków. Pomiędzy 1 maja a 21 lipca 1945 miała miejsce seria desantów morskich określana zbiorczo jako operacja Oboe, przeprowadzona przez australijski I Korpus pod dowództwem gen. por. Lesliego Morsheada przeciwko imperialnym siłom japońskim, które okupowały wyspę od przełomu 1941 i 1942 roku. Główną formacją japońską na wyspie była 37 Armia pod dowództwem gen. por. Masao Baby, podczas gdy garnizonem morskim dowodził wiceadm. Michiaki Kamada. Australijskie siły lądowe były wspierane przez amerykańskie i inne alianckie siły powietrzne i morskie, przy czym to Stany Zjednoczone zapewniały większość transportu i wsparcia logistycznego niezbędnego do przeprowadzenia operacji. Początkowo kampania miała obejmować sześć etapów, ale ostatecznie lądowania podjęto w czterech lokalizacjach: Tarakan, Labuan, Borneo Północne i Balikpapan. Były również prowadzone działania partyzanckie przez członków plemienia Dajaków i niewielką liczbę personelu alianckiego w głębi wyspy. Podczas gdy główne operacje bojowe zostały zakończone do połowy lipca, akcje wymiatania japońskich maruderów trwały na całym Borneo aż do zakończenia wojny w sierpniu. Początkowo mające na celu zabezpieczenie ważnych lotnisk i obiektów portowych w celu wsparcia przyszłych operacji, bombardowanie przygotowawcze spowodowało poważne uszkodzenia infrastruktury wyspy, w tym jej rafinerii ropy naftowej. W rezultacie korzyści strategiczne, jakie alianci odnieśli z kampanii, były znikome.