Kanon Ptolemeusza

Kanon Ptolemeusza, zwany też Kanonem królów – lista wymieniająca w porządku chronologicznym imiona i długość panowania władców Babilonii i Egiptu używana przez astronoma Ptolemeusza z Aleksandrii (II w. n.e.) do datowania zjawisk astronomicznych. Jedno z ważniejszych źródeł w badaniach nad chronologią starożytnego Bliskiego Wschodu^[1].

Kanon Ptolemeusza jest w zasadzie kompilacją dwóch list. Pierwsza z nich, powstała w oparciu o informacje pochodzące ze źródeł babilońskich, zawiera imiona i długość panowania babilońskich, asyryjskich i perskich władców rządzących Babilonią (od wstąpienia na tron babiloński Nabu-nasira w 747 r. p.n.e. do utraty kontroli nad Egiptem przez Dariusza III w 332 r. p.n.e.). Do listy tej greccy astronomowie w Aleksandrii dodali drugą, która obejmowała macedońskich i ptolemejskich władców rządzących Egiptem (od zdobycia Egiptu przez Aleksandra Macedońskiego w 332 r. p.n.e. do śmierci Kleopatry VII w 30 r. p.n.e.); niektóre kopie zawierają także listę cesarzy rzymskich (do czasów Antoninusa Piusa)^[2].

Długość panowania każdego władcy Ptolemeusz podawał w latach według kalendarza egipskiego. W stosowanym przez niego systemie początek rządów każdego władcy przypadał zawsze w pierwszy dzień egipskiego roku (1 dzień miesiąca tot). Ponieważ rok egipski liczył 365 dni, dzień Nowego Roku z upływem lat ciągle się przesuwał. I tak np. w 747 r. p.n.e. (początek rządów Nabu-nasira) początek egipskiego roku wypadł na dzień 27 lutego, w 604 r. p.n.e. (początek rządów Nabuchodonozora II) na dzień 21 stycznia, a w 486 r. p.n.e. (początek rządów Kserksesa) na dzień 23 grudnia^[3]. Jeżeli władca zmarł w danym roku, rok ten z reguły w całości przypisywany był temu władcy, a rządy jego następcy liczono dopiero od początku nowego roku. Jeżeli rządy władcy trwały krócej niż rok, był on pomijany^[1].

Kanon Ptolemeusza uważany jest przez historyków za wartościowe źródło do badania chronologii starożytnego Bliskiego Wschodu, a jego zasadniczą historyczną dokładność potwierdziły inne starożytne źródła, takie jak Urucka lista królów, mezopotamskie teksty astronomiczne czy teksty egipskie^[1].