Kanonierki torpedowe typu Kazarskij

Kanonierki torpedowe typu Kazarskij

„Gajdamak” około 1894 roku
Kraj budowy	Cesarstwo Niemieckie  Imperium Rosyjskie
Użytkownicy	Rosyjska Carska MW  Flota Czerwona  Dai-Nippon Teikoku Kaigun  Finlandia
Stocznia	Schichau, Elbląg Crichton(inne języki), Turku Stocznia Admiralicji, Nikołajew
Wejście do służby	1890–1895
Wycofanie	1913–1937
Zbudowane okręty	6
Dane taktyczno-techniczne[1] [2]
Wyporność	normalna: 400 ton pełna: 432 t
Długość	60,2 metra
Szerokość	7,42 m
Zanurzenie	3,25–3,5 m
Napęd	1 maszyna parowa potrójnego rozprężania 2 kotły lokomotywowe moc 3500 KM, 1 śruba
Prędkość	21-22,5 węzła
Zasięg	1640 Mm przy prędkości 15 węzłów
Załoga	65
Uzbrojenie	6 dział kal. 47 mm (6 x I) 3 działka kal. 37 mm (3 x I) 2 wt kal. 381 mm (2 x I)
Multimedia w Wikimedia Commons

Kanonierki torpedowe typu Kazarskij – rosyjskie kanonierki torpedowe z końca XIX wieku. W latach 1888–1895 w stoczniach Schichau w Elblągu, Crichton(inne języki) w Turku i Stoczni Admiralicji w Nikołajewie zbudowano sześć okrętów tego typu. Jednostki weszły w skład Floty Bałtyckiej, Floty Czarnomorskiej i Eskadry Oceanu Spokojnego w latach 1890–1895 i wzięły udział w wojnie rosyjsko-japońskiej oraz I wojnie światowej. Dwie jednostki były po wojnie z lat 1904-1905 użytkowane przez Marynarkę Wojenną Japonii, a dwie trafiły po I wojnie światowej do Fińskiej Marynarki Wojennej.