Karabin VG 1-5

VG 1-5

VG 1-5 (bez magazynka)
Państwo	III Rzesza
Producent	Gustloff-Werke
Rodzaj	karabin samopowtarzalny
Historia
Prototypy	1943
Produkcja	1944–1945
Wyprodukowano	4–10 tys. egz.
Dane techniczne
Kaliber	7,92 mm
Nabój	7,92 × 33 mm Kurz
Wymiary
Długość	960 mm
Długość lufy	380 mm
Masa
broni	4,27 kg (karabin niezaładowany)
Multimedia w Wikimedia Commons

Volkssturmgewehr 1-5 (Versuchs-Gerät 1-5) – niemiecki karabin samopowtarzalny opracowany pod koniec II wojny światowej dla oddziałów Volkssturmu.

Utworzone we wrześniu 1944 roku oddziały Volkssturmu były początkowo uzbrajane w broń zdobyczną lub przestarzałą broń wycofaną z jednostek liniowych Wehrmachtu, lecz zdawano sobie sprawę, że jest to rozwiązanie tymczasowe ze względu na ograniczoną ilość broni i amunicji pochodzącej z tych źródeł. Docelowym rozwiązaniem miało być uzbrajanie żołnierzy Volkssturmu w broń opracowaną w ramach Primitiv-Waffen-Programm^[1].

Jedną z broni opracowanych w ramach tego programu był karabin VG 1-5. Został on opracowany w 1943 w zakładach Gustloff-Werke przez inż. Barnitzkego^[2][3].

Była to prosta, tania w produkcji broń działająca na zasadzie odrzutu zamka półswobodnego. Zasilana była nabojem pośrednim 7,92 × 33 mm Kurz ze standardowych 30-nabojowych magazynków karabinu szturmowego StG 44^[4]. Choć nabój ten był projektowany dla broni samoczynnej (strzelającej seriami), karabin VG 1-5 był samopowtarzalny (mógł strzelać tylko ogniem pojedynczym). Uzbrajając Volkssturm w broń samopowtarzalną, a nie samoczynną, chciano uniknąć marnowania amunicji przez słabo wyszkolonych żołnierzy.^{[potrzebny przypis]}

Produkcję rozpoczęto w końcowych miesiącach 1944 roku, a pierwsze egzemplarze dostarczono w styczniu 1945 r. Do końca wojny zdołano wyprodukować od 4^[5] do 10 tys. karabinów VG 1-5^[6].