Kinematografia turecka – ogół produkcji i dystrybucji filmowej na terenie Turcji, rozumianej: w latach 1896–1917 – jako terytorium Imperium Osmańskiego; po 1917 – jako terytorium Republiki Tureckiej.
Kinematografia turecka w okresie kina niemego została ukształtowana przede wszystkim przez wieloletniego potentata i monopolistę branżowego, Muhsina Ertuğrula, który później bezproblemowo wprowadził Turcję w świat kina dźwiękowego. W opozycji do twórczości Ertuğrula, opartej na wzorcach teatralnych, ustanowiła się realistyczna w tonacji twórczość takich reżyserów jak Faruk Kenç, Ömer Lütfi Akad oraz Atif Yilmaz. W latach 60. i 70. XX wieku turecka kinematografia przeżywała swój złoty okres, nazywany epoką Jeszilczam, jednak od lat 90. popadała w stan kryzysu ekonomicznego. Mimo to na początku XXI wieku wyłoniło się zjawisko zwane nowym kinem tureckim, które reprezentowali między innymi Nuri Bilge Ceylan, Reha Erdem oraz Semih Kaplanoğlu.