Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1994

Galeria medalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1994

Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1994 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na XVII Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1994 roku w Lillehammer.

Po raz pierwszy w historii zimowe igrzyska olimpijskie przeprowadzono w dwuletnim odstępie od poprzednich igrzysk. Dzięki temu igrzyska zimowe i letnie zaczęto rozgrywać naprzemiennie co dwa lata^[1]. W kalendarzu igrzysk olimpijskich w Lillehammer znalazło się 61 konkurencji w dwunastu dyscyplinach sportowych^[2]. Zadebiutowały cztery nowe konkurencje – w short tracku dołączono biegi na 500 m mężczyzn i na 1000 m kobiet, a w narciarstwie dowolnym – skoki akrobatyczne kobiet i mężczyzn^[3][4][5].

W zawodach olimpijskich wystartowało 1738 sportowców (1215 mężczyzn i 522 kobiety) z 67 państw^[2]. Dla piętnastu państw – Armenii, Białorusi, Bośni i Hercegowiny, Czech, Gruzji, Izraela, Kazachstanu, Kirgistanu, Mołdawii, Rosji, Samoa Amerykańskiego, Słowacji, Trynidadu i Tobago, Ukrainy i Uzbekistanu – występ w Lillehammer był debiutem w zimowych igrzyskach olimpijskich. Dla wszystkich wymienionych państw poza Rosją, Izraelem, Trynidadem i Tobago, Bośnią i Hercegowiną i Samoa Amerykańskim występ ten był pierwszym startem olimpijskim, biorąc pod uwagę letnie i zimowe igrzyska, jako niepodległego kraju. Zawodnicy ci startowali wcześniej w reprezentacjach Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii i Czechosłowacji^[6].

Medale olimpijskie zdobyli reprezentanci 22 państw, spośród których 14 państw miało na koncie przynajmniej jeden złoty medal. Dla 45 reprezentacji oznaczało to brak medalu na tych igrzyskach. Najwięcej medali – 26 – zdobyli reprezentanci Norwegii, natomiast najwięcej złotych medali – jedenaście – uzyskali sportowcy z Rosji^[2].

Na igrzyskach w Lillehammer pierwsze w historii medale zimowych igrzysk olimpijskich dla swoich państw zdobyli reprezentanci Rosji, Kazachstanu, Ukrainy, Uzbekistanu, Białorusi, Australii i Słowenii. Pierwszymi medalistkami zimowych igrzysk dla Rosji zostały biegaczki narciarskie Lubow Jegorowa i Nina Gawriluk^[7], dla Kazachstanu – biegacz Władimir Smirnow^[8], dla Ukrainy – biathlonistka Wałentyna Cerbe-Nesina^[9], dla Uzbekistanu – narciarka dowolna Lina Cheryazova^[10], a dla Białorusi – panczenista Ihar Żalazouski^[11]. Spośród tych reprezentacji, które dwa lata wcześniej wystąpiły pod flagą olimpijską jako zespół Wspólnoty Niepodległych Państw^[12], a na poprzednich igrzyskach startowały w barwach ZSRR^[13], pierwsze złote medale wywalczyli: dla Rosji – panczenista Aleksandr Gołubiew^[7], dla Ukrainy – łyżwiarka figurowa Oksana Bajuł^[9], dla Kazachstanu – Smirnow^[8], a dla Uzbekistanu – Cheryazova^[10]. Pierwszy medal zimowych igrzysk olimpijskich dla Australii i jednocześnie drugi, po brązowym medalu Nowej Zelandii na poprzednich igrzyskach, dla kraju z półkuli południowej, zdobyli łyżwiarze szybcy specjalizujący się w short tracku. Zajęli oni trzecie miejsce w męskiej sztafecie na 5000 metrów^[14]. Pierwszy po rozpadzie Jugosławii medal dla Słowenii zdobyła z kolei Alenka Dovžan w kombinacji alpejskiej^[15].

Najlepsze wyniki medalowe w historii swoich startów w zimowych igrzyskach olimpijskich osiągnęły także Norwegia^[16], Włochy^[17], Stany Zjednoczone^[18], Korea Południowa^[19] i Kanada^[20]. Norwegowie, którzy organizowali już Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1952, zdobyli w Lillehammer najwięcej złotych i najwięcej wszystkich medali w swojej historii. Był to jednocześnie ich najlepszy start olimpijski od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1920^[16]. Włosi również osiągnęli największą liczbę złotych i sumę wszystkich medali na zimowych igrzyskach, a także największą liczbę medali od letnich igrzysk w Los Angeles^[17]. Amerykanie zdobyli największą liczbę wszystkich medali, a także po raz trzeci w historii swoich zimowych startów, po igrzyskach w 1932 i 1980, wywalczyli sześć złotych medali^[18]. Po raz drugi z rzędu, po zimowych igrzyskach w Albertville, reprezentanci Korei Południowej stawali na podium olimpijskim. W Lillehammer osiągnęli jednak dorobek o dwa złote medale większy niż dwa lata wcześniej^[19]. Drugi raz z rzędu zimowe igrzyska z medalami zakończyli również reprezentanci Chińskiej Republiki Ludowej. Tak jak w 1992 roku zdobyli trzy medale, jednak wówczas były to trzy srebra, a tym razem jeden srebrny i dwa brązowe^[21].

Pierwszy medal zimowych igrzysk od igrzysk w Sarajewie wywalczyli reprezentanci Wielkiej Brytanii^[22]. Z kolei dla Szwedów igrzyska w Lillehammer były pierwszymi od Calgary, zarówno licząc letnie, jak i zimowe starty, podczas których zdobyli oni dwa złote medale^[23].

Po raz drugi w historii startów w letnich i zimowych igrzyskach olimpijskich reprezentanci Finlandii zakończyli igrzyska bez złotego medalu. Wcześniej zdarzyło się to na igrzyskach w Sapporo^[24]. Z kolei dla Francuzów i Holendrów był to pierwszy start olimpijski zakończony bez złota od Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1984^[25][26]. Również od igrzysk w Sarajewie najsłabszy wynik medalowy na zimowych igrzyskach, licząc złote medale i wszystkie łącznie, osiągnęli reprezentanci Austrii^[27]. Spośród państw, które zdobyły przynajmniej jeden medal w Albertville^[28], igrzyska w Lillehammer z zerowym dorobkiem medalowym zakończyły Hiszpania^[29], Korea Północna^[30], Luksemburg^[31] i Nowa Zelandia^[32].

Łącznie 49 sportowców zdobyło w Lillehammer przynajmniej po dwa medale. Spośród nich 33 zawodników i zawodniczek wywalczyło co najmniej jeden złoty medal. Najbardziej utytułowanymi sportowcami igrzysk zostali Lubow Jegorowa – trzykrotna mistrzyni i jednokrotna wicemistrzyni olimpijska w biegach narciarskich oraz Johann Olav Koss – trzykrotny mistrz olimpijski w łyżwiarstwie szybkim. Najwięcej razy na podium olimpijskim – pięciokrotnie – stanęła natomiast Manuela Di Centa, w której dorobku znalazło się pięć medali – dwa złote, dwa srebrne i jeden brązowy. Cztery medale – dwa złote i dwa srebrne – zdobył również Bjørn Dæhlie^[2].