Klibanariusze

Klibanariusze (gr. κλιβανοφόροι; łac. clibanarii lub clibinarii) – powstała około III wieku n.e. ciężkozbrojna jazda, używana w starożytności i średniowieczu przez Sasanidów, Rzymian i Bizantyjczyków.

Zgodnie z większością przekazów, klibanariusze byli ciężko opancerzoną jazdą, przeznaczoną przede wszystkim do walki z innymi jeźdźcami.

Uzbrojenie zaczepne klibanariusza składało się z długiej (360 cm), dwuręcznej włóczni zwanej kontosem bądź kontarionem, miecza lub ciężkiej buławy i łuku refleksyjnego. Uzbrojenie ochronne stanowił hełm, mała okrągła tarcza (katafrakci rzadko jej używali), oraz kaftan z kolczugi zakrywający ciało od nadgarstków do kolan na który nakładano zbroję lamelkową, karacenową lub kaftan z pikowanej tkaniny (przeszywanica). Osłoną nóg były pokryte kolczą plecionką spodnie dodatkowo wzmacniane, jak przedramiona, metalowymi obręczami.

Zbroję wierzchowca stanowił pikowany lub ponaszywany płytkami z metalu, rogu czy kości kropierz. Często ograniczano się tu tylko do płytkowego napierśnika i naczółka osłaniającego nos, czoło i oczy konia.

Dla porównania katafrakci służyli do walki z piechotą wroga, a co za tym idzie, posiadali dobrze opancerzone konie, chronione przed ciosami z dołu i rzadko używali tarcz. Atakowali w szyku prostym złożonym z kilku szeregów.

W praktyce ten sam wyszkolony jeździec, mógł w zależności od potrzeby i rozłożenia szyku, walczyć zarówno jak klibanariusz i jak katafrakt. Dlatego tak często obie formacje są mylone nie tylko w źródłach, ale i w opracowaniach historycznych.