Kodeks Nowogrodzki – najstarszy zabytek rękopiśmiennictwa ruskiego. Odkryty 13 lipca 2000 roku w Nowogrodzie Wielkim podczas wykopalisk archeologicznych. Kodeks sporządzony został w języku staro-cerkiewno-słowiańskim. Składa się z drewnianych, lipowych tablic powleczonych warstwą wosku pszczelego, wielkości 15×11,5 cm. Tekst rękopisu po raz pierwszy został opublikowany w czasopiśmie „Wiestnik Rossijskoj akadiemii nauk” (pol. Zwiastun Rosyjskiej Akademii Nauk) w 2001 roku.
Rękopis datowany jest na koniec X wieku, lub na początek XI wieku. Jest o około 32–60 lat starszy niż Ewangeliarz Ostromira (datowany na lata 1056 lub 1057), przedtem uchodzącego za najstarszy zachowany zabytek piśmiennictwa ruskiego i również napisanego w języku staro-cerkiewno-słowiańskim. Kodeks Nowogrodzki jest palimpsestem. Ma kilka warstw tekstu, górna warstwa zawiera Psalmy 75–76 i niewielki fragment Psalmu 67, natomiast dolna jego warstwa zawiera tekst Apokalipsy.