Kodeks Synajski

Kodeks Synajski

Kodeks Synajski z fragmentem Księgi Estery
Oznaczenie	${\displaystyle \aleph }$ (alef)
Data powstania	330-360
Rodzaj	Kodeks majuskułowy
Numer	01
Zawartość	połowa ST i cały NT
Język	grecki
Rozmiary	37,8 × 34,3 cm
Typ tekstu	tekst aleksandryjski
Kategoria	I
Data odkrycia	1844
Odkrywca	Tischendorf
Miejsce przechowywania	Londyn, Lipsk, Synaj, Sankt Petersburg
Multimedia w Wikimedia Commons

Kodeks Synajski (łac. Codex Sinaiticus) – najstarszy, gdyż pochodzący z IV wieku, manuskrypt Septuaginty i Nowego Testamentu. Uchodzi za jeden z najlepszych rękopisów Nowego Testamentu. Jest jednym z czterech wielkich kodeksów biblijnych, jedynym zachowanym pisanym uncjałą rękopisem z pełnym tekstem Nowego Testamentu. Ma pełny tekst Nowego Testamentu, jednak w Starym Testamencie ma wiele braków. Kodeks został odkryty przez Tischendorfa w roku 1844.

Kodeks Synajski jako jedyny został napisany w czterech kolumnach. Otwarty liczył osiem kolumn, co sprawia wrażenie rozwiniętego zwoju. Niewykluczone więc, że jest to wynik naśladowania rozwiniętego zwoju. Kodeks Synajski oznaczany jest symbolami ${\displaystyle \aleph }$ (alef) oraz 01 (Gregory-Aland), δ 2 (von Soden)^[1]. Na liście rękopisów Septuaginty według klasyfikacji Alfreda Rahlfsa został oznaczony symbolem S^[2] . Obecnie ponad ⅔ zachowanego kodeksu, tj. 346,5 jego kart, przechowywanych jest w londyńskim British Library (Additional Manuscripts 43725), 43 karty w Lipsku, 12 kart na Synaju i 3 fragmenty w Sankt Petersburgu.

Tekst kodeksu reprezentuje tradycję aleksandryjską. Bibliści oceniają go jako jeden z dwóch najważniejszych rękopisów Nowego Testamentu (obok Kodeksu Watykańskiego) i jeden z trzech najważniejszych rękopisów Septuaginty.