Kryzys kwarcowy

Kryzys kwarcowy (znany również jako rewolucja kwarcowa) – termin używany w przemyśle zegarmistrzowskim, odnoszący się do zawirowań spowodowanych pojawieniem się w latach 70. XX wieku zegarków kwarcowych, które w dużej mierze zastąpiły mechaniczne zegarki^[1]. Spowodował on głęboki kryzys szwajcarskiego przemysłu zegarmistrzowskiego, który zdecydował się pozostać skoncentrowany na tradycyjnych zegarkach mechanicznych, podczas gdy firmy azjatyckie, takie jak Seiko, Citizen i Casio w Japonii, przyjęły nową technologię elektroniczną, opartą na kwarcowym generatorze drgań^[2][3].

Kryzys kwarcowy miał miejsce w czasach globalnej rewolucji cyfrowej (trzeciej rewolucji przemysłowej), która rozpoczęła się pod koniec lat 50^[4]. Za początek kryzysu uznaje się 25 grudnia 1969 roku, gdy na rynku pojawił się pierwszy zegarek kwarcowy – Seiko Astron^[3][5].

Do najważniejszych osiągnięć technologicznych należy zastąpienie delikatnego i podatnego na uszkodzenia mechanicznego balansu i wychwytu oraz przekładni zębatych przez generator kwarcowy i elektroniczne dzielniki częstotliwości, jak również zastąpienie mechanicznych wskazówek przez wyświetlacze LED i ciekłokrystaliczne (LCD)^[3][6].

Zegarki kwarcowe są dokładniejsze niż mechaniczne, mają znacznie mniej lub nie mają ruchomych części mechanicznych, przez co są tańsze w produkcji^[7].