Laibach

Zobacz też: Laibach – niemiecka nazwa miasta Lublana w Słowenii.

Laibach

Laibach w roku 2011
Rok założenia	1980
Pochodzenie	Jugosławia, obecnie  Słowenia
Gatunek	industrial, nowa fala
Wydawnictwo	Mute Records
Powiązania	300,000 V.K.
Skład
Milan Fras Ivan Novak Mina Špiler
Byli członkowie
Tomaž Hostnik Miran Mohar Dejan Knez Ervin Markošek
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Laibach – słoweński zespół muzyczny, założony w 1980 roku w górniczo-przemysłowej miejscowości Trbovlje w byłej Jugosławii.

Skrzydło muzyczne interdyscyplinarnego kolektywu artystycznego Neue Slowenische Kunst (NSK)^[1], w którego skład wchodzą: grupa sztuki wizualnej IRWIN, grupa teatralna Noordung (dawniej Gledališče Sester Scipion Nasice), studio grafiki i designu Novi Kolektivizem i Departament Czystej i Stosowanej Filozofii. Laibach uczestniczył również w projektach artystycznych Germania, Strom und Klang, Kraftbach, Peter Paracelsus i 300.000 Verschiedene Krawalle. Zespół stworzył muzykę do wielu przedstawień teatralnych takich jak: Makbet, Krst pod Triglavom, No Fire Escape in Hell czy Molitevi stroj. Część utworów bazuje na przeróbkach piosenek najbardziej znanych zespołów światowych, takich jak The Beatles, Queen, Europe czy The Rolling Stones.

Nazwa zespołu „Laibach” pochodzi od niemieckiej nazwy Lublany, kojarzącej się z okresem okupacji przez nazistowskie Niemcy i tysiącletnim panowaniem Habsburgów. Prowokacyjna nazwa oraz stosowanie odniesień ideologicznych, politycznych i religijnych w twórczości zespołu stały się pretekstem do wprowadzenia zakazu występów Laibacha na terenie Jugosławii^[2][3].

Laibach i inne grupy kolektywu NSK posługiwały się podobną estetyką, pozycjonując się jako retrogarda (straż wsteczna) w opozycji do awangardy politycznej, za którą uważała się ówczesna partia komunistyczna^[4] oraz stosując strategię artystyczną nad-identyfikacji czy też nad-utożsamienia się z systemem^[5]. Slavoj Žižek określił to jako „rozbijanie systemu (panującej ideologii) nie poprzez jego ironiczną imitację, ale poprzez przesadne utożsamianie się z nim [nad-utożsamienie się] i wywlekanie na światło dzienne bezwstydnego super ego systemu, przesadna identyfikacja blokuje jego skuteczność”^[6].