Literatura norweska

Literatura norweska – zbiór tekstów literackich napisanych w Norwegii albo przez Norwegów. Historię literatury norweskiej datuje się od pojedynczych tekstów z Eddy, czasów skaldów z epoki przedchrześcijańskiej w IX i X wieku do okresu działalności Brage Starszego(inne języki) i Øyvinda Skaldespillera. Wprowadzenie chrześcijaństwa około roku 1000 przyczyniło się do kontaktów Norwegii ze średniowieczną Europą, a co za tym idzie, wpłynęło na rozwój hagiografii i kronikarstwa. Silnie powiązania z tradycją ustną i liczne wpływy z Islandii począwszy od czasów króla Håkona Håkonssona (zwanego również Haakonem IV Starym) w XII wieku aż do początków XIV wieku zapoczątkowały aktywny okres dla literatury norweskiej. Ważnymi dziełami z tego okresu stały się Historia Norvegiæ i Kongespeilet (Konungs skuggsjá).

Okres od XIV wieku do XIX wieku traktowany jest jako „czasy mroku” dla literatury norweskiej. Tacy autorzy jak Peder Claussøn Friis(inne języki) czy Ludvig Holberg wnieśli wprawdzie swój wkład do literatury królestwa Danii-Norwegii, ale tak naprawdę uważa się ich bardziej za pisarzy duńskich niż norweskich. Początek okresu budzącej się świadomości narodowej (nacjonalizmu) i walki o niepodległość w pierwszej połowie XIX wieku stał się aktywnym czasem dla literatury norweskiej. Utwory poety Henrika Wergelanda miały niebagatelny wpływ na budzące się społeczeństwo norweskie, zaś nieco późniejsze dramaty Henryka Ibsena odcisnęły swoje piętno na literaturze europejskiej. Po uzyskaniu niepodległości w 1905 norweska literatura rozwinęła skrzydła, wydając laureatów literackiej Nagrody Nobla takich jak Knut Hamsun czy Sigrid Undset.