Lotniskowce typu Majestic

Lotniskowce typu Majestic

Kraj budowy	Wielka Brytania
Użytkownicy	Royal Australian Navy  Royal Canadian Navy  Indyjska Marynarka Wojenna
Wejście do służby	1948
Wycofanie	1997
Planowane okręty	6
Zbudowane okręty	5
Okręty w służbie	0
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	15 750 t (standardowa) 19 500 t (pełna)
Długość	211,83 m
Szerokość	24,38 m
Zanurzenie	5,94 m (standardowe) 7,54 m (pełne)
Napęd	2 × turbiny parowe Parsons, 4 × kotły Admiralty o mocy 40 000 KM (30 MW)
Prędkość	25 węzłów (46 km/h)
Zasięg	12 000 Mn przy 14 kn (26 km/h)
Załoga	1200
Uzbrojenie	30× Bofors 40 mm
Wyposażenie lotnicze	37 samolotów
Multimedia w Wikimedia Commons

Lotniskowce typu Majestic – lotniskowce lekkie zbudowane w Wielkiej Brytanii, oryginalnie należące do serii sześciu finalnych lotniskowców typu Colossus.

Doświadczenia wojenne spowodowały szereg zmian w projekcie, w tym zamontowanie większej liczby armat przeciwlotniczych, nowocześniejszych radarów i wyposażenia do zaopatrywania w ruchu. Aby przyjmować większe i szybsze samoloty wzmocniono pokład oraz zastosowano nowe katapulty, aerofiniszery i windy, w wyniku tych modyfikacji okręty przemianowano na typ Majestic. Dokończenie okrętów zostało zawieszone po zakończeniu II wojny światowej, pozostawiając je do ewentualnego wykorzystania w przyszłości. Lotniskowce nigdy nie weszły do służby w Royal Navy, ostatecznie pięć z nich sprzedano do krajów Wspólnoty Brytyjskiej, a ostatni zezłomowano przed ukończeniem. Dwa pierwsze okręty: "Terrible" ("Sydney" dla Australii) i "Magnificent" dla Kanady dostarczono w 1948 tak jak przewidywał projekt. Trzy następne okręty: "Majestic"/"Melbourne" dla Australii, "Powerful"/"Bonaventure" dla Kanady i "Hercules"/"Vikrant" dla Indii wyposażono w katapulty parowe, skośny pokład, systemy świateł podejścia i inne zmiany, aby umożliwić im bazowanie odrzutowców.