Back ماغنوس اولسن Arabic ماجنوس اولسن ARZ Magnus Olsen Danish Magnus Olsen English Magnus Olsen Spanish Magnús Olsen Icelandic マグヌス・オルセン Japanese Magnus Olsen NN Magnus Olsen NB Magnus Olsen Portuguese
 Magnus Olsen | |
| Imię i nazwisko |
Magnus Bernhard Olsen |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
28 listopada 1878 |
| Data i miejsce śmierci |
16 stycznia 1963 |
| Narodowość |
norweska |
| Język |
norweski |
| Alma Mater | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Magnus Olsen (ur. 28 listopada 1878 w Arendal, zm. 16 stycznia 1963 w Oslo) – norweski filolog, specjalizujący się w historii języków skandynawskich[1][2][3].
Urodził się w Arundel[1]. Jego rodzicami byli kupiec Ole Christian Olsen (1834–1887) i Therese Evine Olsen (1843–1926)[1]. Studiował na uniwersytecie w Oslo. 28 czerwca 1912 ożenił się z Gjertrud Mathilde Kjær, córką bibliotekarza Johana Alberta Juliusa Kjæra[1]. W pracy naukowej zajmował się najdawniejszą historią Skandynawii, pogańską religią jej mieszkańców, językiem staroskandynawskim, a w szczególności pismem runicznym[1]. Interesował się onomastyką, zwłaszcza nazwami miejscowymi[3][4]. W 1909 roku założył czasopismo „Maal og minne”[1], które redagował do 1950 roku[4][5][6]. Zastępca redaktora Acta philologica Scandinavica (1926–1963), Arkiv för nordisk filologi (1928–1963), Namn och bygd (1916–1923) i Norsk tidsskrift for sprogvidenskap (1930–1960)[7].
Był doktorem honoris causa kilku europejskich uczelni[1], m.in. Uniwersytetu Kopenhaskiego, Uniwersytetu w Lund, Uniwersytetu Paryskiego i Uniwersytetu Islandzkiego[8]. Od 1911 roku członek korespondent Kungliga Vitterhetsakademien[9]. Był również członkiem kilku norweskich towarzystw naukowych[1].
Wydał między innymi Hedenske Kulturminder i Norske Stedsnavne (1915), Ættegård og Helligdom, Norske Stednavn Sosialt og Religionshistorisk Belyst (1926, wyd. 2. 1978), Farms and Fanes of Ancient Norway: The Place-Names of a Country Discussed in Their Bearings on Social and Religious History (1928, tłum. Th. Gleditsch) i Hva Våre Stedsnavn Lærer Oss (1934, wyd. 2. 1971, 1973)[1]. Był także współautorem trzech woluminów serii Norske Gaardnavne[1].
W 1945 został komandorem orderu Świętego Olafa; był także komandorem orderu Sokoła Islandzkiego i kawalerem orderu Gwiazdy Polarnej[1].
- ↑ a b c d e f g h i j k Magnus Rindal: Magnus Olsen, Filolog. [w:] Norsk biografisk leksikon [on-line]. nbl.snl.no. [dostęp 2017-10-18]. (norw.).
- ↑ Olsen, Magnus Bernhard. treccani.it. [dostęp 2017-10-18]. (wł.).
- ↑ a b Magnus Olsen. booxy.sk. [dostęp 2017-10-18]. (słow.).
- ↑ a b Klaus Johan Myrvoll: Magnus Olsen. [w:] Store Norske leksikon [on-line]. snl.no. [dostęp 2017-10-19]. (norw.).
- ↑ Maal og Minne. idunn.no. [dostęp 2017-10-19]. (norw.).
- ↑ Jon Gunnar Jørgensen, Lars S. Vikør: Maal og Minne 100 år. ojs.novus.no, 2009. [dostęp 2017-10-19]. (norw.).
- ↑ Ole-Jørgen Johannessen, Anne Holtsmark: Magnus Olsen: en bibliografi. Oslo: Samlaget, 1977, s. 58. ISBN 978-82-521-0650-3. (norw.).
- ↑ Ole-Jørgen Johannessen, Anne Holtsmark: Magnus Olsen: en bibliografi. Oslo: Samlaget, 1977, s. 17. ISBN 978-82-521-0650-3. (norw.).
- ↑ Nordisk familjebok. T. 20: Norrsken - Paprocki. Stockholm: 1914, s. 649. (szw.).