Mamucia skocznia narciarska

Mamucia skocznia narciarska (pot. mamut) – skocznia narciarska, której rozmiar (HS) wynosi co najmniej 200 m^[1]. Od 2015 roku w regularnym użytku są 4 mamucie skocznie narciarskie, na których co 2 lata (w „latach parzystych”) organizowane są mistrzostwa świata w lotach narciarskich.

Pierwszą w historii skocznią mamucią na świecie była stara Bloudkova velikanka (K90) w Planicy, wybudowana w 1933 r., a otwarta 4 lutego 1934^[2]. W 2009 r. Międzynarodowa Federacja Narciarska (FIS) zmieniła przepisy, zwiększając maksymalną różnicę wysokości pomiędzy startem, a rozbiegiem na 135 metrów (poprzednio było to 130 metrów)^[3]. Żadna skocznia mamucia nie posiada zeskoku pokrytego igelitem. Vikersundbakken, Heini-Klopfer-Skiflugschanze w Oberstdorfie i Čerťák w Harrachovie mają sztuczne oświetlenie, natomiast na Letalnicy w Planicy sztuczne oświetlenie zainstalowano wyłącznie na czas trwania Mistrzostw Świata w Lotach Narciarskich 2020^[4][5]. Najwyższą wieżę najazdową ze wszystkich skoczni narciarskich - wysokości 73 metrów - posiada nieczynna Copper Peak w amerykańskim Ironwood^[6].

Od 1985 r. FIS nie uznaje rekordów w długości skoku lub lotu za oficjalne^[7]. Nieoficjalny rekord świata ustanowiony został 18 marca 2017 na Vikersundbakken w Vikersundzie przez Stefana Krafta i wynosi 253,5 m.

Najdłuższy skok/lot narciarski w historii wynoszący 291 m oddał Ryōyū Kobayashi 24 kwietnia 2024 w Akureyri w ramach przedsięwzięcia zorganizowanego przez firmę Red Bull. Od razu po zakończeniu całego przedsięwzięcia skocznia została rozebrana^[8].