Back Mètode ab initio Catalan Ab initio quantum chemistry methods English روشهای ابتدا به ساکن در شیمی کوانتومی Persian Méthode ab initio de chimie quantique French Metodo ab initio Italian 非経験的分子軌道法 Japanese 제1원리 계산 Korean Métodos ab initio Portuguese Ab initio kuantum kimyasal yöntemler Turkish 从头计算法 Chinese
Metody ab initio – metody obliczeniowe chemii kwantowej, które polegają na przybliżonym rozwiązywaniu równania Schrödingera (lub jego relatywistycznych odpowiedników w relatywistycznej chemii kwantowej) bez dopasowywania używanego modelu do danych eksperymentalnych. Jedynymi wartościami eksperymentalnymi, z których korzysta się w metodach ab initio, są uniwersalne stałe fizyczne. Nazwa pochodzi od łacińskiego wyrażenia od początku. Termin ab initio został prawdopodobnie użyty po raz pierwszy w tym kontekście w 1950 roku[1].
Do najczęściej używanych metod ab initio należą:
- metoda Hartree-Focka,
- metoda rachunku zaburzeń Møllera-Plesseta (ang. Møller-Plesset perturbation theory, MPn),
- metoda oddziaływania konfiguracji,
- wielokonfiguracyjna metoda pola samouzgodnionego (ang. Multi-configurational self-consistent field, MCSCF),
- metoda sprzężonych klasterów (ang. Coupled Cluster, CC).
Nieco mniej popularną obecnie, ale mającą duże znaczenie historyczne i interpretacyjne, jest metoda wiązań walencyjnych.
Jest sprawą dyskusyjną, czy do metod ab initio można zaliczyć metody wywodzące się z teorii funkcjonału gęstości, jako że większość obecnie używanych w tej metodzie funkcjonałów korelacyjno-wymiennych dopasowywana jest tak, by najlepiej odtworzyć dane eksperymentalne, co wykracza poza filozofię metod ab initio.
Drugą grupę, obok metod ab initio, metod obliczeniowych używaną w chemii kwantowej stanowią metody półempiryczne.
Obliczenia metodami można wykonywać między innymi za pomocą programów: