Mezzotinta

Mezzotinta (sztuka czarna, fr. manière noire, wł. mezzotinto – półton) – technika druku wklęsłego należąca do technik suchych, czyli niewymagających trawienia. Technika mezzotinty, głównie w Anglii, rozwinęła się na przełomie XVIII i XIX wieku. Stwarzała niezwykłe możliwości oddawania walorów obrazu w sposób malarski, miękki oraz tonowy. Dzięki temu stała się bardzo rozpowszechnioną i cenioną techniką graficzną, którą wykorzystywano szczególnie do reprodukowania dzieł malarskich. Technika ta eliminowała charakterystyczną dla rytownictwa linearność, w miejsce której pojawiła się plama tonalna^[1].

Rysunek wykonuje się gładzikiem na chropowatej powierzchni płyty miedzianej, uprzednio równomiernie posiekanej specjalnymi narzędziami – chwiejakiem lub ruletką. Przez wygładzenie określonych partii płyty skrobakiem lub gładzikiem uzyskuje się właściwą formę ryciny. Im bardziej wypolerowane zostaną odpowiednie fragmenty, tym dadzą jaśniejszy ton na odbitce, gdyż przyjmą mniej farby drukarskiej. Odbitki posiadają subtelne przejścia od czerni do bieli i niezwykle miękkie półtony. Jest to najbardziej malarska ze wszystkich technik graficznych. Była często używana do portretów i reprodukcji malarstwa^[2].