Mi-14PŁ w barwach polskiej Marynarki Wojennej | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Konstruktor |
Biuro konstrukcyjne Mila |
Typ | |
Załoga |
4 |
Historia | |
Data oblotu | |
Lata produkcji |
1973–1986 |
Liczba egz. |
273 |
Dane techniczne | |
Napęd | |
Moc |
2 × 2225 KM[1] |
Wymiary | |
Średnica wirnika |
21,294 m[1] |
Długość |
25,315 m[2] |
Długość kadłuba |
18,375 m[2] |
Szerokość kadłuba |
3,84 m (ze złożonymi pływakami)[2] |
Wysokość |
5,332 m[2] |
Masa | |
Własna |
11750 kg[2] |
Użyteczna |
3000 kg[1] |
Startowa |
14000 kg (maksymalna)[1] 13000 kg (normalna)[1] |
Osiągi | |
Prędkość maks. |
230 km/h[2] |
Prędkość minimalna |
96 km/h (H=1000 m)[1] |
Pułap |
3500 m[2] |
Zasięg |
1200 km[1] |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
torpeda AT-1, rakietotorpeda APR-2, bomby przeciwokrętowe PŁAB-50M i PŁAB-250-120, orientacyjne bomby morskie OMAB-25-12D i OMAB-25-8N | |
Przestrzeń ładunkowa | |
2000 kg | |
Użytkownicy | |
![]() Aktualni – kolor niebieski Byli – kolor czerwony | |
Rzuty | |
![]() |
Mi-14 (ros. Ми-14, oznaczenie NATO Haze) – radziecki wielozadaniowy śmigłowiec morski.
Śmigłowiec morski Mi-14 powstał w latach 60. XX wieku jako następca radzieckich maszyn Mi-4 w wariancie morskim. Jego konstrukcję oparto na średniej maszynie wielozadaniowej Mi-8. Cechą charakterystyczną śmigłowca Mi-14 jest możliwość wodowania, utrzymywania się na wodzie do 30 minut, a następnie startu z powierzchni morza. Aby osiągnąć tę cechę, dolna część kadłuba śmigłowca została zbudowana jako łódka, a także po bokach zamontowano nadmuchiwane pływaki. Podstawową wersją śmigłowca Mi-14 jest wariant ZOP (Mi-14PŁ, od противолодочный, protiwołodocznyj), później w oparciu o niego powstały m.in. wersja SAR (Mi-14PS) i przeciwminowa (Mi-14BT).