Back نقش على النحاس Arabic Медзярыт Byelorussian Bakrorez BS Calcografia Catalan Mědiryt Czech Kobberstik Danish Kupferstich German Χαλκογραφία Greek Chalcography English Kuprogravurado Esperanto
Miedzioryt (dawne nazwy: sztych, kopersztych, łac. cuprum „miedź”, niem. Kupferstich) – technika graficzna wklęsła, najstarsza technika graficzna na metalu, stosowana już w 1. połowie XV wieku. Wywodzi się prawdopodobnie z próbnych odbitek otrzymywanych przy stosowaniu złotniczej techniki niella. Tradycyjnie przypisuje się ten wynalazek florenckiemu złotnikowi Tommasowi Finiguerra[1].
Grafiki wykonane w technice miedziorytu oznaczane są symbolem C2.
Rysunek wykonuje się rylcem na wypolerowanej płycie miedzianej, z tym, że najpierw wycinane są ogólne kontury, później wypełniane modelunkiem. Płytę pokrywa się farbą, po czym usuwa się jej nadmiar tak, że farba pozostaje jedynie w wyżłobionych rowkach. Następnie rycinę odbija się na prasie. Odbitka z takiej matrycy charakteryzuje się cienką ostro zakończoną kreską i nazywana jest również miedziorytem. W XVI–XVIII w. ryciny miedziorytnicze pełniły funkcję ilustracji książkowej oraz planszy kartograficznej. Specjalnym rodzajem miedziorytu jest miedzioryt punktowany, który powstaje przez zastosowanie zamiast rylca, punc o jednym lub kilku ostrych końcach.
- ↑ Jordi Catafal, Clara Oliva, Techniki graficzne, wyd. Arkady, Warszawa 2004, ISBN 83-213-4319-8