Morowe powietrze – określenie używane w historycznych czasach w celu wyjaśnienia rozprzestrzeniania się epidemii dżumy, czarnej ospy, cholery, tyfusu i innych, ostro zakaźnych chorób o dużym, falowym nasileniu i wielkiej śmiertelności, przed erą odkrycia drobnoustrojów. Pojęcie to powstało na skutek wrażenia odnoszonego przez ówczesnych, iż to właśnie powietrze jest przyczyną moru czy też pomoru, tj. właśnie masowego umierania. Pogląd nie odbiegał bardzo od rzeczywistości, ponieważ choroby rozprzestrzeniały się przez zakażenie kropelkowe.
Traktaty medyczne o powietrzu morowym pisali m.in. Sebastian Petrycy i Marcin z Kłecka[1].
- ↑ Andrzej Karpiński, W walce z niewidzialnym wrogiem. Epidemie chorób zakaźnych w Rzeczypospolitej w XVI-XVIII wieku i ich następstwa demograficzne, społeczno-ekonomiczne i polityczne, Warszawa 2000, s. 33.