Multiple Input Multiple Output

MIMO (ang. Multiple Input, Multiple Output) – rozwiązanie zwiększające przepustowość sieci bezprzewodowej polegające na transmisji wieloantenowej zarówno po stronie nadawczej, jak i po stronie odbiorczej. Zastosowanie techniki MIMO przynosi wiele korzyści, do których zaliczają się:

• zysk dywersyfikacji (ang. diversity gain) – wzrost niezawodności łącza spowodowany zwiększeniem odporności na zaniki Rayleigha (ang. Rayleigh fading); ponieważ sygnały pochodzące z różnych anten nadawczych są nieskorelowane, zanik sygnału pochodzącego z jednej anteny nie ma wpływu na zanik sygnału pochodzącego z innej anteny; aby zatem poziom mocy sygnału docierającego do odbiornika był niższy niż próg czułości, sygnały pochodzące ze wszystkich anten nadawczych musiałyby podlegać zanikowi; prawdopodobieństwo takiej sytuacji jest znacznie mniejsze, niż w przypadku transmisji SISO (ang. single input, single output), tzn. transmisji z jedną anteną nadawczą i jedną anteną odbiorczą,
• zysk wynikający z odbioru zbiorczego (ang. array gain) – wzrost SNR (ang. Signal to Noise Ratio – stosunku sygnału do szumu) w odbiorniku, wynikający z przetwarzania replik sygnału radiowego docierających do wszystkich anten odbiorczych. Najefektywniejszym algorytmem przetwarzającym sygnały odbiorcze jest maximum ratio combining,
• zysk multipleksacji (ang. multiplexing gain) – ${\displaystyle r}$-krotny (teoretycznie) wzrost przepływności łącza radiowego, gdy strumień danych podzielimy na podstrumienie, z których każdy jest wysyłany przez jedną antenę nadawczą; ${\displaystyle r=\min(M;N),}$ gdzie ${\displaystyle M}$ – jest liczbą anten nadawczych, natomiast ${\displaystyle N}$ liczbą anten odbiorczych.

W odróżnieniu techniki MIMO od nowszego rozwiązania, jakim jest MU-MIMO (ang. Multi-User MIMO), nazywa się go również SU-MIMO (ang. Single-User MIMO).