NMEA 2000 – protokół używany do tworzenia sieci urządzeń elektronicznych, głównie morskich instrumentów nawigacyjnych. Różne instrumenty, które stosują protokół NMEA 2000 są podłączone w topologii magistrali.
Przykłady morskich urządzeń elektronicznych mogących stosować protokół: odbiorniki nawigacji stelitarnej (GPS, Glonass, BeiDou, Galileo i inne), plotery map, logi, echosondy, wiatromierze, kompasy, żyrokompasy, radary, autopiloty. Łączność między instrumentami pozwala na przykład na korektę kursu przez autopilota na podstawie wskazań GPS.
NMEA 2000 stworzony został przez amerykańską firmę National Marine Electronics Association (NMEA).
NMEA 2000 wzorowany był na standardzie SAE J1939 (pierwotnie opracowanym dla potrzeb przemysłu motoryzacyjnego) opartym na standardzie CAN. Urządzenia standardów NMEA 2000 i SAE J1939 mogą współistnieć w tej samej sieci fizycznej.
NMEA 2000 można uważać za następcę NMEA 0183. Nie są one jednak kompatybilne. NMEA 2000 ma znacznie wyższą szybkość transmisji danych (250k bitów/sekundę, NMEA 0183 – jedynie 38600 bitów/sekundę). W NMEA 2000 stosowane jest binarne kodowanie danych, w przeciwieństwie do kodowania ASCII stosowanego w NMEA 0183. NMEA 2000 dopuszcza wiele nadajników i wiele odbiorników, natomiast NMEA 0183 dopuszcza tylko jeden nadajnik.